کارنامه سینمای ایران در زمینه تولید فیلم ترسناک کوچک و در اغلب موارد ناموفق است. اصالت، حلقه مفقوده فیلم ترسناک ایرانی است و به ندرت پیش آمده که کارگردانی در دل مناسبات تولید سینمای ایران چه در گذشته‌های دور و چه این دوران، موفق شده باشد فیلمی بسازد که حسی از وحشت و هراس را به تماشاگر منتقل کند‌.

پویان عسگری: تماشاگر با فیلمی مواجه می‌شود که پوست دارد اما گوشت و خون نه؛ فیلمی که با داعیه ترساندن مخاطب و شوک به او، به کفایت از نشانگان سینمای وحشت بهره می‌برد اما نه می‌ترساند و نه آنچنان به سنت فقیر «فیلم ترسناک ایرانی» نکته تازه‌ای اضافه می‌کند.