اینک آخرالزمان روبات‌ها
روبات‌ها هر روز به‌نظر بعضی‌ها ترسناک‌تر می‌شوند اما آیا واقعا روزی آنها در مقابل انسان خواهند ایستاد؟
چندی پیش ویدئوهایی از روباتی که توسط صاحبش مورد ضرب‌و‌شتم و حتی شلیک گلوله قرار گرفته بود در فضای مجازی دست به‌دست شد. این ویدئوها که توسط شرکت لس‌آنجلسی Coridor Digital ساخته شده، تقلیدی طنازانه از فیلم‌های شرکت بوستون داینامیکس است که از سال 1992 از تولید‌کنندگان روبات به‌حساب می‌آید.بعید است ویدئوهایی از یک یوزپلنگ روباتیک دونده یا سگ روباتیکی که به جنگ یک انسان رفته است ندیده باشید. بعضی وقت‌ها روبات‌ها بانمک می‌شوند؛ مانند روباتی که بالای یک دیوار 30 بلند پرید. بعضی وقت‌ها هم ترسناک می‌شوند مثل روباتی که پارکور می‌کند یا می‌تواند در جنگل با موانع متعدد بدود.
اما در کل این روبات‌ها چندان دلنشین نیستند، مثل یکی از آنها به نام بیگ‌داگ که نظامی‌گر است و حتی پس از ضربه‌خوردن می‌تواند دوباره از جایش بلند شود و خودش را احیا کند. البته که دیدن بازیابی یک ماشین مثل روبات می‌تواند جالب باشد اما با دیدن این تصاویر باید منتظر زمانی بود که روبات‌ها یک روز که از آن به آخرالزمان روبات‌ها یاد می‌شود، به دنیای انسان‌ها بازگردند و انتقام همه چیز را بگیرند. از شواهد هم پیداست که این آینده خیلی هم دور نیست.
برای همین است که با هر ویدئوی جدیدی که بوستون داینامیکس منتشر می‌کند، انگار دنیا یک قدم به آخرالزمان روبات‌ها و آن اتفاق ترسناک نزدیک می‌شود. ویدئوهای ساخت شرکت لس‌آنجلسی این رؤیای افراطی را بیشتر به ذهن متبادر می‌کند که روزی یک روبات با اسلحه‌ای که انسان را نشانه رفته است احتمال دارد ظاهر شود.
اینکه ما با ترس به روبات‌های پیشرفته نزدیک می‌شویم منطقی است. روبات‌ها از سال1920 و زمانی که نخستین بار در نمایشنامه «روبات‌های جهانی روسوم» کارل کاپک که درباره خشم انسان علیه روبات‌های کارگر بود ایفای نقش کردند نام‌شان با فتنه‌انگیزی و ترس همراه شده است. این روایت‌ها از آن زمان مدام در فیلم‌های مختلف مانند ادیسه‌فضایی، ترمیناتور و اخیرا سریال وست ورلد تکرار شد.
به گزارش گاردین، هدف از این داستان‌ها این است که روبات را تبدیل به آینه‌ای برای انسان کند تا او را مجبور به فکر کردن به مسائلی مانند استثمار، کارگری، برده‌داری، تعصب و انقلاب کند. در بیانی دیگر روایت آخرالزمان روبات‌ها از ترس‌های عمیق ما برای خودمان می‌گوید.
اما انتشار ویدئوهایی از روبات یوزپلنگ و روبات پشتک‌زن، وسیله‌ای شد برای شرکت بوستون داینامیکس برای بازاریابی. هرچند این ترفندی حیله‌گرانه به‌حساب می‌آید اما بوستون داینامیکس با گنجاندن روایت‌های علمی تخیلی در ویدئوهایش توانست حداقل یکی از روبات‌هایش را با میزان بالا به فروش برساند. همین باعث هویت‌بخشی به برند این کمپانی شد. سپتامبر امسال نیز آنها شروع به فروش اسپات‌مینی کردند؛ روباتی شبیه سگ مجهز به دوربین که طرفداران بسیاری هم داشت.
اما مشکل عمقی اینجاست که درگیری روبات‌های واقعی با روبات‌های ساختگی، بحث را از مرحله مسئولیت منحرف می‌کند. در شرکت‌های خصوصی که به ساخت ماشین‌های سریع، قدرتمند و خودکار اقدام می‌کنند یک چیز به‌شدت نگران‌کننده است، اما آنچه ترسناک است روبات نیست بلکه سازنده و هدف سازنده است.
راه انداختن بحث درباره روبات آخرالزمان مباحثه درباره فناوری واقعی و تکنولوژی پیشرفته را بالا می‌برد. ایلان ماسک درباره یگانگی بسیار حرف می‌زند، حتی بیش از آنچه ساندار پیچای درباره هوش مصنوعی می‌گوید. همه اینها فکر ما را به زیرساخت‌های دیجیتال غیرقابل ارزیابی منحرف می‌کند و کار ما برای فکر کردن به موضوعات پیچیده سخت‌تر می‌شود؛درست مثل زمانی که ماشین‌های خودران اوبر یک عابر پیاده را زیر گرفتند. همانطور که مستندات اخیر نشان داد این مورد هیچ ربطی به ماشین‌های خودران نداشت و همه‌‌چیز مربوط به مهندسی بی‌کیفیت و نبود فرهنگ ایمنی بود.
ویدئوهای بوستون داینامیکس بدون شک کاملا سرگرم‌کننده است اما صدای زنگ هشدار درباره خودمختاری روبات‌ها با هدف تأیید رؤیای غیرواقعی قدرت فناوری بیشتر می‌شود؛ آن هم در شرایطی که از مسیر تصمیمات و شیوه‌های طراحی انسانی خارج می‌شود.
ترس از روبات‌ها
روبات‌ها از سال1920 و زمانی که نخستین بار در نمایشنامه «روبات‌های جهانی روسوم» کارل کاپک که درباره خشم انسان علیه روبات‌های کارگر بود ایفای نقش کردند نام‌شان با فتنه‌انگیزی و ترس همراه شده است
