پیوسته با رمانتیزم

هیوا مسیح ـ شاعر و منتقد 

حمید مصدق یکی از شاعران تاثیرگذار معاصر بود. پیش از پیوستن به شاعران نوسرا غزل‌های محکمی می‌سرود. شاعری را در اصفهان و در انجمن‌های شعری این شهر آغاز کرده بود و یکی از همراهان او در این مسیر هوشنگ گلشیری بود. گلشیری با سرودن شعر وارد فضای ادبی شده بود و پیش از اینکه به داستان بپردازد همراه با حقوقی و مصدق پای ثابت انجمن‌های شعر در اصفهان بود. باید یادآوری کنم در شب‌های شعر خوشه هم مصدق و هم گلشیری شعر خواندند. باری، مصدق با پیوستن به جریان نیمایی لحن و روشی خاص خودش را یافت، گرچه آثار او طیفی از اشعار رمانتیک بود و با قاطعیت نمی‌توان گفت مثل سپهری یا فروغ صاحب سبک بود. با اینکه هرگز فعالیت سیاسی نداشت اما نگاه سیاسی و اجتماعی در اشعار او دیده می‌شد. گرچه این نگاه در بافه‌ای از رمانتیزم مستتر بود. نزدیکی او با شهریار هم به دلیل پیوند سببی بود (از طریق ازدواج با خانم خشگنابی، خواهرزاده استاد شهریار) و هم به دلیل علاقه‌ای که به شعر شهریار داشت و در مقطعی از عمر خویش کوشید تاثیر او را در دست کم در یکی، دو شعر باز نمایاند.
کاراکتر شیرین و تبحر در سرودن، موجب محبوبیت او در مجامع ادبی بود. با مرحوم اخوان ثالث مشترکا بر روی مختارنامه (این کتاب با مختارنامه‌ای که شرح حال مختار ثقفی است فرق دارد و در ارتباط با رباعیات است)  کار کرده بود. با محمدزهری و حتی مهدی سهیلی در رادیو همکاری داشت. لحن صمیمی و بیان توصیفی و توضیحی او نیز در شهرت و محبوبیت شعری‌اش نقش داشت.
آخرین دیدار من با او در منزلش بود. با هوشنگ حسامی پس از عمل جراحی قلب به عیادتش رفتیم. به جای احوالپرسی پرسید که سیگار داریم. من نداشتم. هوشنگ حسامی گفت دارم و نمی‌دهم. با لطایف‌الحیل از او سیگاری گرفت و بلافاصله پای پنجره آتش زد. به قول حسامی سیگار را نکشید، بلعید. بعد هم عطر و ادکلنی زد تا همسرش متوجه نشود. و دیگر او را ندیدم. یادش گرامی‌باد.