هنرمند مردم‌دوست

رضا رویگری _   بازیگر سینما و تلویزیون

 استاد مرتضی احمدی از هنرمندانی بود که صفت بی‌بدیل سخت برازنده آنهاست؛ چراکه پس از او هیچ‌کس نتوانست جای خالی او را پر کند. دلیل آن هم این بود که استاد احمدی به نوعی تاریخ سینمای ایران هم بود. مهارتی که در مقاطع مختلف تاریخ این هنر کسب کرده بود،‌ سبب می‌شد از بسیاری جهات یگانه باشد. در وجوه مختلف هنر صداپیشگی استاد بود. به جز دوبله، پیش‌پرده‌خوان ممتازی بود، همزمان با نوجوانی و جوانی او در تئاتر کسانی بودند که متن‌هایی را همان پای صحنه و به طور زنده اجرا می‌کردند.  آوای خوش، صدای رسا و لحن صمیمی و اثرگذارش موجب شده بود در این عرصه درجه یک باشد. پس از افول تئاتر، حتی زمانی که تئاتر رونق نسبی داشت، ولی نمایش‌ها از سبک و سیاقی که نیاز به پیش‌پرده‌خوان داشته باشد، فاصله گرفته بود، مرتضی احمدی توانست در کارهای سنتی و آثاری که در آنها اجرای متن نقش محوری داشت، مهارت استادانه‌ای از خود نشان دهد. اطلاعات ذیقیمت و بسیار مفید او درباره تهران قدیم برای تهیه‌کنندگان و فیلمسازانی که آثاری در این باره می‌ساختند، کمک حال بود؛ از همین رو بی‌هیچ اغراقی هر جا که بود، همه از او می‌آموختند. علاوه بر همه اینها اخلاق و سلوک ممتازی داشت. حضور او در هر جمعی نشان از آن داشت که آنجا از صحبت بی‌ربط و بدگویی و تهمت خبری نیست. به همه لطف داشت و همه او را دوست می‌داشتند. کمتر هنرمندی را می‌شناسم که به اندازه مرتضی احمدی مورد وثوق و اطمینان مردم باشد.  مردمدار، خانواده‌دوست و باخدا بود. پیداست همراهی با چنین انسانی چقدر لذتبخش و دوری از او تا چه حد غم‌انگیز است. به نظر من مرتضی احمدی می‌تواند الگوی خوبی برای هنرمندان و همگان در پیگیری و تلاش و مهربانی با مردم و پاک زیستن باشد.