مسئله‌ای به نام رادار

هواپیماهای مسافربری، برخلاف هواپیماهای نظامی تهاجمی و بمب‌افکن‌ها،  به رادارهای نقشه‌برداری عوارض زمینی مجهز نیستند و رادار هواشناسی آنها وقتی هواپیما درون توده‌های ابر پرواز می‌کند،  به شناسایی موانعی مثل کوه کمکی نمی‌کند. از این‌رو،  هر هواپیمایی طبق قوانین باید به سیستم GPWS یا «سیستم اخطار در مجاورت زمین» مجهز باشد. این سیستم همانگونه که از نامش پیداست، به خلبان کمک می‌کند تا از عوارض زمینی دوری کند. به‌عنوان‌مثال درصورتی‌که ارتفاع‌سنج رادیویی،  ارتفاع پرواز هواپیما را نسبت به سطح زمین کمتر از ۲۵۰۰ پا (حدود ۸۰۰ متر) نشان دهد،  این هشدار فعال می‌شود. سیستم پایه GPWS هفت حالت مختلف دارد که از مهم‌ترین آنها می‌توان به کاهش شدید ارتفاع در لحظه‌ای کوتاه،  پرواز به سمت کوه یا زمین و نزدیکی بیش‌ازحد به عوارض زمینی اشاره کرد. گونه پیشرفته‌تر این سیستم که EGPWS نام دارد،  حالت‌های بیشتری دارد. با این حال سیستم GPWS هم محدودیت‌های خودش را دارد؛ به همین‌خاطر خلبان باید همیشه میدان‌دید کافی برای اطلاع از موقعیت عوارض زمینی داشته باشد؛ خصوصا وقتی در ارتفاعی پایین‌تر از سطح قله کوه‌ها پرواز می‌کند.