شهرت یا محبوبیت

سیدآرش شهریاری ـ موسیقیدان

ارتباط مردم و نوع رفتار آنها با هنرمندان همواره به نیت اهل هنر و نوع و کیفیت آثاری که تولید می‌کنند، بستگی دارد.
به گواهی تاریخ هنرمندانی که نقد هنرشان را جز در راه رفاه مردم و رضایت خدا خرج نکرده‌اند، همواره در میان مردم قدر دیده‌اند و مورد احترام بوده‌اند اما هنرمندانی که فقط دغدغه‌های مالی داشته‌اند و از این‌رو یا گوش به صاحبان زور سپرده یا چشم به دست مالکان زر دوخته بودند، راه به دل مردم نیافتند و اهل دل از آنان روی برتافتند. در روزگار ما نیز آنها که همواره فراز و فرود بازار را رصد کرده‌اند و از رهگذر آثار عامه‌پسند و بازاری به نوایی رسیده‌اند، هرگز ماندگار نخواهند شد.  گرچه ممکن است نام آنها مکرر شنیده شود و به شهرت برسند اما محبوب نخواهند شد. آنان که به هر طریق راهی می‌یابند تا خود را مطرح کنند و دسته‌ای دیگر که پشت پا به همه چیز می‌زنند و چون کبک سر در برف دارند و گمان می‌برند که مستورند، اهل هرچه که باشند، اهل هنر نیستند. واقعیت این است که هنر و محصول هنری همواره مطلوب و مقبول است و چیز ناپسندی ندارد تا بخواهد مخفی و به شیوه زیرزمینی تولید شود. آنان که دست به کار تولید موسیقی‌های زیرزمینی‌اند، درست مانند آنها که اصول و موازین را فقط تا جایی رعایت می‌کنند که بتوانند مجوز بگیرند، با روح هنر، فلسفه آن و کارکرد معنوی‌اش بیگانه‌اند. چنین کسانی بیش از همه به خودشان بد می‌کنند، چه اگر غرض کسب مال باشد دیگر چه حاجت به این همه تمرین و ممارست. در دنیا راه‌های پول درآوردن آنقدر هست که اینها هم یکی را برگزینند و طالب ثروت از طریق بنگاه و دکان راحت‌تر به مقصود می‌رسد. ماهیت هنر و دغدغه هنرمند ارتباط تام و تمام با مردم، خواسته‌ها و آمالشان دارد. هدفی که پی‌‌گرفتن آن برکت روزی، پاداش اخروی و خوشنامی و محبوبیت را در پی دارد.