این برندینگ است نه یک فهرست معتبر

فهرست «ایندی ‌وایر» از «۱۰۰ فیلم برتر دهه ۱۹۷۰» متنی چالش برانگیز است که هدفش بیش از آنکه تثبیت یک فهرست معتبر سینمایی باشد، برانگیختن واکنش تند کاربران آنلاین است. 
جردن رومی در «ورلد آو  ریل»  در این باره نوشت: مأموریت با موفقیت انجام شد. بعضی‌ها دیوانه‌وار واکنش نشان می‌دهند به‌خاطر تلاشی که این رسانه می‌کند تا تاریخ دهه‌ای را بازنویسی کند که بسیاری آن را اوج واقعی سینمای هالیوود می‌دانند.
در صدر فهرست اثر باب فاسی «این‌طور چیزها»
(All That Jazz) قرار دارد. بی‌شک شاهکاری است، اما به‌هیچ‌وجه فیلم تعیین‌کننده دهه 70 نیست؛ دهه‌ای که همواره با شور انقلابی «هالیوود نو» شناخته می‌شود. جسورانه‌تر اینکه فیلم «سالو» اثر پازولینی در رتبه دوم جای گرفته است؛ یکی از جنجالی‌ترین فیلم‌های تاریخ، تمثیلی بدنام از قدرت فاشیستی که در آن نخبگان جوانان را به سوءاستفاده شدید و تحقیر وامی‌دارند؛ شوکی تمام‌عیار و فرارونده از مرزها و چه باید گفت از بازخوانی کامل و تمام‌عیار فیلم «ژان دیلمان» ساخته شانتال آکرمن که اخیرا درنظرسنجی سایت‌اندساوند 
به‌عنوان بهترین فیلم تاریخ انتخاب شد؛ اثری نهایی برای دانش‌آموختگان نظریه سینمای فمینیستی و در واقع بیانیه‌ای انقلابی در سبک مینیمالیستی و «سینمای آهسته».
بسیاری از فیلم‌های فهرست صدتایی را دیده‌ام؛ ‌جز چند مستند گمنام، مستقل‌های ریزه‌میزه و واردات خارجی کمیاب، به‌ویژه از خاورمیانه و هند. آشکارا تلاشی برای متنوع‌سازی و گسترش مرزهای یک فهرست معتبر در کار است. از نظر نیت ستودنی است، اما واقع‌بین باشیم این نقد اجماعی‌نیست، برندینگ است. اگر می‌خواهید این‌قدر جسور باشید، دیگر نامش را «بهترین‌ها» نگذارید. واژه «بهترین» دلالت بر توافق فرهنگی دارد. این‌ فهرست که این‌طوری نیست و بعد نوبت به حذفی‌ها می‌رسد. ‌فهرست ایندی‌ وایر بیشتر شبیه برندینگ است تا یک فهرست معتبر واقعی.‌