گردش در‌شهر‌ایستادگی
سر زدن به کافه‌ها و رستوران ها و پاتوق‌های همیشگی ، شهر را زنده‌تر می‌کند ورونق را به کسب و کارهای خرد برمی‌گرداند
فاطمه عباسی
چند روزی بود که دیگر نه بوی قهوه دمی از کافه‌های نبش خیابان به مشام می‌رسید، نه صدای جلز و ولز کباب در رستوران‌های کوچک و باصفا و نه حتی همهمه شادمانه خانواده‌هایی که برای یک اسکوپ بستنی در صف ایستاده بودند. کرکره‌های پایین‌کشیده، صندلی‌های واژگون روی میزها و سکوت سردی که جایگزین جنب‌و‌جوش همیشگی شده بود، چهره‌ای غریب و ناآشنا به پایتخت بخشیده بود. در روزهای التهاب و نگرانی، بسیاری از کسب‌وکارهای خرد تهران که وابسته به صنایع غذایی بودند، این نبض‌های کوچک و حیاتی شهر، از تپش ایستادند و این توقف، چیزی فراتر از یک زیان اقتصادی بود؛ این وقفه بخشی از روح شهر را با خود به تعطیلی کشانده بود. بخش بزرگی از هویت زنده و پویای تهران، مدیون همین کسب‌وکارهای کوچک و محلی است. رستوران‌های جدید یا قدیمی که طعم غذاهایشان، خاطرات چند نسل را در خود جای داده، کافه‌های دنجی که پاتوق قرارهای دوستانه و بحث‌های پرشور فرهنگی است و آبمیوه‌فروشی‌هایی که در گرمای تابستان، به پناهگاه‌هایی خنک تبدیل می‌شوند. اینها فقط محلی برای عرضه کالا و خدمات نیستند، اینها صحنه‌های اصلی تئاتر زندگی روزمره شهری هستند. شلوغی تهران که گاهی از آن گله‌مندیم، بدون حضور این مراکز کوچک معنایی ندارد. این کسب‌وکارها هستند که به پیاده‌روها جان می‌بخشند، شب‌های شهر را روشن نگه می‌دارند و به مردم دلیلی برای بیرون آمدن از خانه، معاشرت و ساختن خاطرات جمعی می‌دهند.
حمایت در فضای مجازی
این روزها که آرامش به کشور بازگشته، یک جنبش زیبا و دلگرم‌کننده در میان شهروندان شکل گرفته است. این بار شبکه‌های اجتماعی که روزی مملو از نگرانی بودند، به تریبونی برای حمایت و همدلی تبدیل شده‌اند. ایده‌ای ساده اما قدرتمند درشبکه های‌اجتماعی‌دست به‌دست می‌شود: «برای بازگشت به زندگی عادی و حمایت از شهرمان، امشب را در رستوران محله‌مان شام بخوریم» یا «قرار قهوه بعدی را در کافه‌ای بگذاریم که این چند روز بسته بود». این پیام‌ها نشان‌دهنده بلوغ اجتماعی و حس مسئولیت‌پذیری شهروندان تهرانی است و مردم به خوبی دریافته‌اند که احیای روحیه شهر، تنها وظیفه نهادها نیست، بلکه یک مسئولیت همگانی است که می‌تواند از یک اقدام ساده مانند خرید یک لیوان آبمیوه یا یک وعده غذا آغاز شود. این پویش یک تیر و دو نشان است؛ راهی برای تزریق امید و نقدینگی به کسب‌وکارهای آسیب‌دیده و بهانه‌ای برای خانواده‌ها تا از خانه بیرون بیایند، روحیه خود را بازیابند و طعم زندگی عادی را دوباره بچشند. از سوی دیگر این حضور دوباره در فضای عمومی، به‌معنای بازپس‌گیری فضاهای شهری از اضطراب و نشاندن «زندگی» به جای آن است.
صندلی‌های خالی را پر کنیم
بیایید در این روزها و هفته‌های پیش رو، هوای کسب‌وکارهای کوچک اطرافمان را بیشتر داشته باشیم. به جای سفارش آنلاین، به پیتزا فروشی سر کوچه‌مان سر بزنیم. برای قرارهای دوستانه کافه‌های کوچک و مستقل را انتخاب کنیم. آخر هفته‌ها، خانواده را برای یک کباب خوشمزه به رستوران‌های دربند و درکه دعوت کنیم. بیایید صندلی‌های خالی را پر کنیم و اجازه دهیم صدای خنده و معاشرت ما، جایگزین سکوت روزهای گذشته شود. این زیباترین و مؤثرترین راه برای ادای دین به شهری است که دوستش داریم و اثبات این نکته که همدلی، قوی‌ترین صلاح ما در برابر هر بحرانی است. با هم طعم زندگی، امید و رونق را به تهران عزیزمان بازگردانیم.
