صف بازندگان

امیرمحمد یعقوب‌پور

مهلت نام‌نویسی در انتخابات فدراسیون فوتبال به پایان رسید و درنهایت 5نفر برای پست ریاست ثبت‌نام کردند؛ مهدی تاج، علی کفاشیان، شهاب عزیزی‌خادم، امیر عابدینی و حیدر بهاروند. فارغ از ائتلاف‌هایی که ممکن است رخ بدهد و نیز حذفیاتی که شاید در مرحله تأیید صلاحیت‌ها اتفاق بیفتد، نگاه به همین اسامی به‌وضوح نشان می‌دهد چرا بسیاری از هواداران فوتبال هیچ امیدی به آینده این رشته ورزشی در حوزه مدیریتی ندارند و جامعه با کمترین عطش و علاقه ممکن روند انتخابات را تعقیب می‌کند.
بهترین تعبیر برای توصیف کسانی که ثبت‌نام کرده‌اند‌ «صف بازندگان» است. این آدم‌ها قبلا امتحان‌شان را پس داده‌اند و کاملا آشکار است که چیز تازه‌ای برای ارائه ندارند. جالب است که 3نفر از نامزدهای ریاست، پست نایب‌رئیسی اول را به مهدی محمدنبی سپرده‌اند که خودش و احوالاتش، بهترین نماد از کل فدراسیون فوتبال است؛ بیمار، فرتوت، خسته و بی‌انگیزه. چرا باید فکر کنیم کسانی که سال‌ها اداره فوتبال ایران را برعهده داشتند و حاصل عمل‌شان چیزی شده که امروز می‌بینیم، قرار است فردا معجزه کنند؟ کفاشیان و تاج وقتی خیلی جوان‌تر و پرتحرک‌تر بودند چه گلی به سر این فوتبال زدند که حالا در این سن و سال به تحول‌آفرینی آنها امید ببندیم؟ امیر عابدینی با انبوه ضد‌ونقیض‌گویی‌هایش در این 20سال کجا بوده و چه می‌کرده؟ عزیزی‌خادم که ظرف همان دوره کوتاه کارش نشان داد هیچ معجزه‌ای در آستین ندارد. لیست بلند‌بالای پاداش‌های او برای خودش و نورچشمی‌ها نشان داد چرا این همه سال برای رسیدن به خیابان سئول بی‌تابی می‌کرده است!
این هرگز انتخابات نیست. انتخابات واقعی آن است که کم و کیف برگزیده‌شدن آدم‌ها منجر به تغییرات اساسی در وضعیت اداره امور شود. در غیراین‌صورت، انتخاب بین تاج، کفاشیان و بهاروند اینطوری است که ‌حتی برای آگاهی از نتیجه نهایی‌اش‌ لازم نیست اینترنت بسوزانی!