دختر مثل مادر

«معلومه که می‌خوام این جایزه رو به مادرم تقدیم کنم. باورتون نمی‌شه؛ مادرم 25سال پیش اینجا بود و این جایزه مانند سندی است بر اینکه هنر می‌تونه در طول زندگی دوام بیاره.» اینها را بازیگر زن برزیلی، فرناندا تورس در مراسم گلدن‌گلوب هنگام دریافت جایزه بهترین بازیگر زن در فیلم درام «من هنوز اینجا هستم» والتر سالس گفت. رقبای او در این شاخه نیکول کیدمن و آنجلینا جولی بودند.
تورس، یکی از شناخته‌شده‌ترین بازیگران برزیل، دختر فرناندا مونته‌نگرو، نماد سینمای برزیل است که در سال 1999برای فیلم موفق والتر سالس «ایستگاه مرکزی» نامزد دریافت جایزه اسکار شد. او برنده نشد، اما فیلمش اسکار بهترین فیلم بین‌المللی را گرفت. فرناندای بزرگ در «من هنوز اینجا هستم» به‌عنوان ورسیون مسن‌تر شخصیت تورس ظاهر می‌شود.
اولین فیلم دراماتیک سالس پس از 12سال، داستانی گیرا از زندگی تحت ظلم است با بازی تورس در نقش یونیس، همسر و مادر 5فرزند در ریودوژانیرو که آفتابش می‌تابد و گردش‌های خانوادگی در ساحل و شام‌های شاد با دوستان جای خود را به وحشت و تراژدی می‌دهد‌ در حکومتی دیکتاتوری که در سال 1964قدرت را در برزیل به‌دست گرفت. شوهرش یونیس، روبنس، زمانی که برزیل دمکراسی بود، عضو کنگره بود و پس از کودتا مدتی را در تبعید گذراند، اما به‌نظر می‌رسید که پس از آن از سیاست دوری کند. او ناپدید می‌شود و همه‌‌چیز شروع به فروپاشی می‌کند. خانواده و فیلم بر بازی ظریف تورس تکیه می‌کنند؛ درحالی‌که او در سکوت غمگین است. این فیلم براساس یک داستان واقعی است.
به اعتقاد نشریه ددلاین، تورس از طریق کوچک‌ترین و ظریف‌ترین سیگنال‌ها نشان می‌دهد که به‌خاطر خانواده‌اش چه هزینه‌ای متحمل می‌شود که جلوی اضطراب و عصبانیت خود را بگیرد. این عملکردی است که باید او را وارد مسابقه جوایز کند.
مادر تورس هم برای فیلم «ایستگاه مرکزی» نامزد جایزه گلدن‌گلوب شده بود، اما این جایزه را به‌دست نیاورد. حالا بعد از 25سال دخترش برای همکاری با همان کارگردان یعنی والتر سالس موفق به دریافت جایزه گلدن‌گلوب می‌شود.