بچه‌ای که پادشاه تنیس شد
نادال را اینطور به یاد بسپارید: یک آدم خوب از یک روستای کوچک در مایورکا
جواد نصرتی
رافائل نادال، یکی از نامی‌ترین اسطوره‌های دنیای تنیس، کسی که تاریخ این ورزش را به قبل و بعد از خود تقسیم کرد، سرانجام مغلوب جسم همیشه مصدوم و خسته خود شد و به اجبار بازنشسته شد.
تنیسور 38سالهای که 23سال پیش وارد دنیای تنیس شد، هر آنچه یک انسان می‌توانست در این ورزش انجام دهد، به نام خودش زد و با گنجینه‌ای از جام‌ها، مدال‌ها و افتخارات، که 22جامش گرنداسلم هستند، دنیای تنیس را ترک می‌کند. او فقط از نواک جوکوویچ، رقیب دیرینه و نامدار خود یک جام گرنداسلم کمتر دارد اما شور و حرارت و جنگندگی و تسلیم ناپذیری‌اش، به‌گفته همه رقبایش، در این ورزش بی‌نظیر است.
نادال سالهای اخیر، درگیر مصدومیت‌های متعدد و جراحی‌های متنوع بود و عملا در جام‌های دستچین شده‌ای در طول این سه سال بازی می‌کرد با این حال همیشه می‌گفت تا روزی که راکت دستش بگیرد، برای قهرمانی و پیروزی می‌جنگد. او از مدت‌ها پیش گفته بود که بازی‌های جام دیویس برای تیم ملی کشورش، آخرین حضور رسمی اوست و سرانجام، لحظه سرنوشت برای او در بازی با هلند سررسید، جایی که نادال مقابل حریفش شکست را پذیرا شد. او تنیس حرفه‌ای را در جوانی با یک شکست در همین جام دیویس شروع کرده بود و در آخرین بازی هم، با شکست در همین جام راکتش را زمین گذاشت. بعد از همه آن افتخارات و عناوین اما نادال در انتهای آخرین بازی‌اش گفت که فقط می‌خواهد به‌عنوان یک آدم خوب به یادها سپرده شود: «دوست دارم به‌عنوان بچه‌ای که بیشتر از چیزی که آرزو می‌کرد به‌دست آورد، شناخته شوم. من در زندگی خیلی خوش‌شانس بوده‌ام و به‌خاطر تنیس، تجربیات شگفت‌انگیزی داشته‌ام. من فقط یک کودک با رویاهایی بزرگ بودم تا آنجا که می‌توانست سخت کار کرد تا به اینجا برسد. طوری که دوست دارم به یاد سپرده شوم این است: یک آدم خوب از یک روستای کوچک در مایورکا.»
پیش از آخرین بازی، وقتی که صدای سرود ملی کشورش پخش می‌شد، اشک در چشمان نادال حلقه زد و هواداران هم نام او را فریاد می‌زدند. در ورزشگاه، فیلمی هم پخش شد که در آن راجر فدرر، جوکوویچ، اندی ماری و سرنا ویلیامز اسطوره‌های تنیس به نادال ادای احترام کردند. نادال در کنار ماری، فدرر و جوکوویچ، برترین قدرت‌های دنیای تنیس در 2دهه اخیر بوده‌اند و رقابت‌های تمام‌نشدنی آنها، یک نسل از ورزش‌دوستان را عاشق تنیس کرد.
او، به‌عنوان یک جوان چپ دست و مسلط، در همان جوانی اثر خود را بر تنیس گذاشت و با غول‌کشی، نامی برای خود دست و پا کرد. مثل دیگر تنیسورهای جنوب اروپا، تبحر نادال در زمین‌های رسی بود و چنان رکوردهای دست‌نیافتنی‌ای در این زمین‌ها ثبت کرده، که لقب پادشاه خاک رس به او داده شده است. او مشخصا در اوپن فرانسه، با 14قهرمانی یک نماد بدون تکرار به شمار می‌رود و چنان جایگاهی در این شهر دارد که در المپیک، یکی از روشن‌کنندگان اصلی آتش بازی‌ها بود. نادال همچنین در کنار جوکوویچ، تنها تنیسور دنیاست که دست‌کم 2بار در تمامی گرند‌اسلم‌ها به قهرمانی رسیده است.
در مقابل بازی بسیار فنی و خونسرد فدرر، عملکرد دفاعی و سرد ماری، رابطه نه چندان محبوب تماشاچیان با جوکوویچ، نادال به واسطه بازی پرحرارت و رابطه خوبش با هواداران در سراسر دنیا، یکی از محبوب‌ترین چهره‌های دنیای تنیس و فراتر از آن است که به‌خاطر واکنش‌های احساسی، فریادهای شوق و شادی و اشک‌های معروفش در قهرمانی‌های افسانه‌ای به یاد سپرده می‌شود.
بزرگ‌ترین افسوس در زندگی حرفه‌ای نادال، مصدومیت‌های پرتعداد اوست که البته در کنار رقیبانی مثل فدرر و جوکوویچ، مانع بیشتر شدن قهرمانی‌هایش شده است. او مشخصا در 3فصل اخیر به جز چند مورد، چندان حضور چشمگیری در دنیای تنیس نداشت و اینطور نبود که جوان‌ها زیر سایه او مانده باشند؛ از هم‌تیمی او کارلوس آلکاراز گرفته تا یانیک سینر و دیگران، می‌توان گفت که تنیس در دستان مطمئنی قرار گرفته. اما چیزی که احتمالا هرگز تکرار نخواهد شد، شور و شوقی است که نادال به دنیای تنیس آورد و بسیاری را عاشق این ورزش کرد.
آنطور که داوید فرر، کاپیتان تیم دیویس اسپانیا گفته است، نادال تا ابد در یادها خواهد ماند.
