جوانانی نه‌چندان ایلیاتی

عمو‌رحیم از موسفیدکرده‌های عشایر روستای قنبرآباد است و ییلاق و قشلاق گله پربرکتش را در همین حوالی پایتخت می‌گذراند، اما وسط دوره قشلاق هم اگر هوای پایتخت‌نشینی به سر بچه‌ها بیفتد و او و گله را به هم وابگذارند گلایه و شکایتی نمی‌کند و به اختلاط‌های مجازی با آنها قناعت می‌کند. به قول عمو‌رحیم، دختران ایل امروزی شده‌اند و در دشت‌های ییلاقی هم وقتی از درس و مشق‌شان فارغ می‌شوند، به جای نشستن پای دار پلاس‌بافی و قالی‌بافی، نقاطی را که اینترنت پرسرعتی دارد، پیدا می‌کنند تا از طریق مشاغل دنیای مجازی روزگار بگذرانند، ولی فاطمه‌بانو هنوز هم به رسم گذشته زنان ایل کلکو در دوره 6ماهه قشلاق ایل، حتما یکی، دو فرش یلمه یا قالی طرح قابی از دار پایین می‌آورد تا در دوره ییلاق آنها را بفروشد.