اندیشه در مغز

حامد فوقانی

هندوانه انتخابی، قرمز و آبدار از کار درآمده بود. بدن از گرمای شدید‌ مردادماه، آمپر چسبانده بود. مغز به ‌دست و انگشتان فرمان می‌داد که هرچه زودتر هندوانه را قاچ کنم تا دمای تن آفتاب‌دیده، پایین بیاید. همین فرمان سرعت، نتیجه‌اش نشاندن زخمی بر یکی از انگشتان با لبه تیز چاقو شد. در میان درد و تلاش برای بند آوردن خون، خطاب به مغز، غرولند می‌کردم که چرا اینقدر دستور به عجله دادی تا دردی با جوش آوردن بدن همزمان شود. با خود فکر کردم که این مغز است که دارد به‌خودش غر می‌زند و البته این فکر هم از مغز بروز کرد.
راستی مغز اگر نخواهد لحظه‌ای درست فرمان دهد، چه اتفاقاتی که ممکن است رخ دهد. به‌نظر من که عده‌ای مغزشان دائم فرمان غلط می‌دهد. اصلا در یک‌ورطه نابودی گیر افتاده‌اند و دائما مغزشان آنچه را دستور می‌دهد که نباید. دست‌شان امضای غلط می‌زند، زبان‌شان کلمات نامناسب ادا می‌کند و به چشم‌شان می‌گوید پیرامون خود را آنگونه ببینند که دوست دارد. به قول ژان بروله، نویسنده فرانسوی: «دنیای بیرون و همه افراد آن فقط آینه‌ای از دنیای درون ما هستند.»  با همین نگاه می‌توان گفت که این درون پر از خشم هیولایی فرماندهان رژیم صهیونیستی باعث شده تا اینطور سالیان طولانی با مردم بی‌گناه غزه تا کنند. عقل و مغزشان درون یک‌ورطه نابودی به تله افتاده و آنقدر فرمان‌های اشتباه برای‌شان صادر می‌کند که سرانجام خودشان را به نابودی کامل می‌کشاند. مغز که البته فقط فرمان را صادر می‌کند و اندیشه است که به آن تکلیف می‌کند. چه خوب که اندیشه‌مان درست باشد تا مغزمان را به نیکی، امر و نهی کند.