جریان زندگی در بستر نامرئی زمان

مهلا داریان / دبیر سرزمین من

حدود 108سال از نظریه نسبیت خاص آلبرت اینشتین، فیزیکدان نابغه می‌گذرد؛ نظریه‌ای که مفهوم زمان را به طرز عمیقی دگرگون کرد. اینشتین دیدگاه بسیار متفاوتی نسبت به زمان داشت و نگاهش نه‌تنها علمی بلکه فلسفی و شاعرانه هم بود. او می‌گفت هرقدر جسمی سریع‌تر حرکت کند زمان برای آن جسم کند‌تر می‌گذرد؛ این پدیده که به «اتساع زمان» مشهور است، به ما نشان می‌دهد که زمان مفهومی مطلق و یکنواخت نیست بلکه وابسته به سرعت و حرکت است؛ چرخشی بی‌وقفه که هیچ‌گاه نمی‌ایستد؛ پس هرچه بیشتر عجله کنید دیرتر می‌رسید و این مفهوم به هم تنیده و جدایی‌ناپذیر زمان و زندگی است.
زمان بستری نامرئی است که زندگی در آن جریان دارد. هر لحظه‌ای که می‌گذرد، بخشی از زندگی ما به گذشته می‌پیوندد و آینده‌ای ناشناخته به حال تبدیل می‌شود. این رابطه پیچیده و زیبا بین زمان و زندگی، به ما کمک می‌کند تا معنا و ارزش هر لحظه را درک کنیم. این مفهوم نامرئی و بی‌پایانی که همچون جویبار آرام می‌گذرد، سرنوشتمان را می‌سازد چه در اوج شادی و چه در عمق اندوه.
زمان را نمی‌توان لمس کرد، اما حضورش را در تمام زوایای زندگی‌مان حس می‌کنیم. در تیک‌تاک ساعت‌ها، در تغییر فصل‌ها و در رشد و بلوغ‌مان. زمان همان چیزی است که لحظه‌ها را به خاطرات و آرزوها را به واقعیت تبدیل می‌کند.
حدود 3500سال پیش با اختراع ساعت خورشیدی توسط مصریان باستان زمان به اسارت انسان درآمد و کم‌کم به یکی از چالش‌های دنیای جدید تبدیل شد. انسان‌ها همواره در تلاش بوده‌اند تا بهترین استفاده را از زمان محدود خود ببرند و درک آن نه‌تنها به‌عنوان یک مفهوم فیزیکی، بلکه به‌عنوان یک مفهوم فلسفی و روانشناختی نیز همواره مطرح بوده است و انسان را با پرسش‌هایی مانند:آیا زمان واقعی است یا توهم؟ مواجه کرده است. زمان چون حاکمی مقتدر و ترسناک، اکنون قلمروی خود را در همه ابعاد زندگی انسان گسترده است و انسان آرام دوران کهن را به موجودی مضطرب و عجول بدل کرده که روزها و ساعت‌هایش را می‌شمارد و این جمله معروف را سرلوحه زندگی‌اش کرده است که قدر هر لحظه را بدانیم.
در نهایت هر لحظه جدایی از گذران ثانیه‌ها، دقیقه‌ها و ساعت‌ها، فرصتی است برای آفرینش، برای عشق ورزیدن، برای آموختن و برای زیستن. گاه، زمان کوتاه و گاه آنقدر طولانی به‌نظر می‌رسد که گویا هیچ‌گاه به پایان نمی‌رسد.
زمان، دوستی صبور است که همراه ما در مسیر زندگی قدم می‌زند. او یادآور این است که هر پایانی، آغازی نو دارد و هر آغاز، پایانی در پی و در این آغاز به موزه زمان رفته‌ایم؛ به عمارتی قجری با معماری ایرانی و منحصربه‌فرد که بازدیدکنندگان را به سفری در زمان و تاریخ می‌برد.