بی‌رفیق!

حرف زدن در مورد توانایی‌های فنی رامین رضاییان توضیح واضحات است. تمام علاقه‌مندان به فوتبال دارند سطح کیفی او را می‌بینند و آمار و ارقام هم به خوبی همه‌‌چیز را نشان می‌دهد. این بازیکن طی 2‌فصل گذشته حضور مؤثری در سپاهان داشت و همین حالا هم یک خرید مهم برای استقلال به شمار می‌رود. از نظر فنی شاید فقط یک ایراد بتوان از رامین گرفت که آن هم بحث امروز و دیروز نیست؛ اینکه تمایلات هجومی بسیار بالای او گاهی باعث می‌شود پشت سرش خالی بماند و این مسئله به پاشنه آشیل تیم‌هایش تبدیل می‌شود. با وجود این مشکل اما، مهارت رضاییان آنقدر بالاست که مربیان با کمال میل استفاده از او را می‌پذیرند و حسابی هم به دردشان می‌خورد. همه اینها درست، اما در بحث اخلاقی و رفتاری شبهاتی در مورد رضاییان وجود دارد که این مسئله، غالبا برای او حاشیه‌ساز بوده است.
یکی از عجیب‌ترین داستان‌ها در مورد رامین این است که معمولا در یافتن دوستان خوب برای خودش مشکل دارد. او عضوی از نسل طلایی پرسپولیس در میانه‌های دهه 90 بود، اما هیچ‌گاه نتوانست به بازیکنی محبوب بین همبازیانش تبدیل شود. شاید تنها رفیق رضاییان در آن مقطع مهدی طارمی بود که آن دوستی هم به سفر غیرمنتظره به ترکیه، عقد قرارداد با ریزه‌اسپور و تبعات وحشتناک بعدش منجر شد. حتی خود بازیکنان هم ابایی نداشتند از اینکه بگویند رامین را آنقدرها دوست ندارند؛ چه اینکه این مسئله حداقل بر زبان سروش رفیعی و فرشاد احمدزاده جاری شده. رضاییان در 2‌مقطع از پرسپولیس کنار گذاشته شد و عجیب آنکه هیچ‌یک از هم‌تیمی‌هایش برای بخشودگی او نزد برانکو و یحیی گل‌محمدی وساطت نکردند.
حالا هم که او از سپاهان رفته، تقریبا هیچ‌کدام از بازیکنان این تیم برایش پیام محبت‌آمیز بدرقه نفرستادند و تازه برعکس، نوع استوری‌های سیاوش یزدانی و محمد دانشگر طوری بود که انگار عمدا در حال طعنه زدن به رضاییان هستند. در استقلال هم شاید فقط میلاد زکی‌پور به رامین خوشامد گفت، درحالی‌که خریدهای مهم و بزرگ معمولا از سوی شمار بیشتری از بازیکنان با واکنش مثبت مواجه می‌شود. به‌طور کلی شاید رامین بی‌رفیق‌ترین بازیکن لیگ ایران باشد که این مسئله کمی عجیب است.