قرار به وقت ظهر عاشورا

حامد فوقانی

هرچه فکر کردم چه صحنه‌هایی از ظهر عاشورا به یاد دارم، چگونه می‌توانم مجالسی را که در ایام محرم در آنها شرکت کرده‌ام روایت کنم و چه توصیه‌ها و پندهایی را که از بزرگان در روضه‌ها شنیده‌ام بازگو کنم، جملاتی به ذهنم نرسید که بتواند ادای مطلب کند. در میان‌شان فقط توصیه‌ای از غلامرضا سازگار، پیرغلام اهل‌بیت(ع) به یادم آمد که گفته بود: «فلسفه قیام تنها امر به معروف و نهی از منکر نیست، بلکه کنار گذاشتن تمام بدی‌ها و ترویج تمام خوبی‌هاست.»
بیاییم با آمدن عاشورا سال را دوباره آغاز کنیم؛ ظهر روز عاشورا با خودمان عهد ببندیم و قرارهایی را تنظیم کنیم که خود تک‌تک ما نقش اولش را بازی می‌کنیم. خدا را چه دیدید، شاید نتوانستیم عاشورای سال آینده را ببینیم، اما فضیلت عاشورای همین امسال را نباید از دست داد. چه فضیلتی بهتر از اینکه با خودمان، بین خود و خدای‌مان و بین خود و حسین‌مان قرار بگذاریم؛ نه، استغفرالله! خدا و سیدالشهدا که به ما نیازی ندارند تا آنها را وارد عهد‌نامه‌مان کنیم. فقط از آنها مدد بخواهیم تا لطف‌شان شامل حال‌مان و در این قرار یاورمان باشد، تا دست‌مان را بگیرند تا اگر پای‌مان لغزید و زمین خوردیم، نیرویی اعطا کنند که دوباره بلند شویم.
بگذارید کمی درددل کنم. مگر نه اینکه همیشه فریاد سر داده‌ایم: «کلُّ یومٍ عاشورا و کلُّ ارضٍ کربلا» پس ‌ای کاش که عاشورا که گذشت، طوری رفتار و عمل کنیم که انگارهر روز عاشوراست؛ همیشه به‌ خود تلنگر بزنیم در سالروز پیروزی خون بر شمشیر و بر مظلومیت اباعبدالله(ع) و یارانش اشک ریختیم، چه وعده‌هایی به‌ خود دادیم. چقدر درست گفته‌اند: «از مردم گمراه جهان، راه مجویید / نزدیک‌ترین راه به‌ الله حسین است»
بیایید ظهر روز عاشورا، همان موقع که نخل را بر زمین گذاشتند، بر طبل‌ها دیگر نکوبیدند، علامت‌ها دیگر سلام ندادند و صدای ‌الله‌اکبر موذن به گوش رسید، عهد کنیم که ذره ذره‌ پول‌هایی که درمی‌آوریم، پولی که خرج می‌کنیم، نگاهی که می‌اندازیم، صدایی که می‌شنویم، حرفی که می‌زنیم و لقمه‌ای که به دهان فرو می‌بریم، به حلال باشد. باید قبول کنیم دیگر به‌ شدت درگیر روزمرگی‌ها شده‌ایم، تکنولوژی، بخشی از زندگی‌مان شده، زمان با سرعت بالاتری سپری می‌شود و عمر زودتر به پایان می‌رسد؛ پس یک ‌تلفن بیجا، یک ‌سخن بی‌خردانه، یک‌‌ تردد بی‌‌ملاحظه‌ و یک ‌درآمد حتی اندک نابحق در این عصر می‌تواند بیشتر از هر زمانی دامن‌مان را در غفلتی بگیرد. در هرحالی‌که اگر توجه باشد همه اینها می‌تواند همان، ترویج خوبی‌ها باشد؛ تلفن‌هایی بجا، سخنانی خردمندانه، ترددهایی باملاحظه و درآمدهایی بحق.