دوباره جنتلمن

بهروز رسایلی 

بعد از پایان بازی مس رفسنجان و استقلال، بیشتر نگاه‌ها، تیترها و توجهات معطوف به تیم جواد نکونام بود؛ اینکه چطور صدرنشین لیگ برتر در رفسنجان گرفتار شگفتی شد و خیلی زود از دور مسابقات کنار رفت. با این حال به‌نظر می‌رسد یک زاویه مهم‌تر این بازی مغفول باقی ماند؛ نقش و اهمیت محرم نویدکیا در کامیابی مس. این، امضای بازگشت باشکوه محرم به لیگ برتر بود؛ مردی که در این مدت حسابی جای خالی‌اش را حس می‌کردیم.

   خاطره زیبا در اصفهان
تقریبا همه اهالی فوتبال معتقدند که نویدکیا از محترم‌ترین انسان‌های این حوزه است. او در دوران بازی یک هافبک خلاق، باهوش و کم‌حاشیه بود و بعدتر که مربی شد، حتی توانست تصویری بالغ‌تر و ستودنی‌تر از خودش ارائه بدهد. در فضای تاریک و پر از تنش فوتبال ایران، محرم جزو نوادری بود که به بقیه احترام می‌گذاشت، از زمین و زمان طلب نداشت و برای کسب موفقیت به هر دستاویزی چنگ نمی‌انداخت. او 2فصل در سپاهان کار کرد و تیمش دوم و سوم لیگ شد. البته که تیم پرمهره و ثروتمندی در اختیار داشت و به همین اعتبار هم نمی‌شود نتایجش را خارق‌العاده دانست اما شاگردانش فوتبال خوبی بازی می‌کردند و خودش هم با ادب و احترام از ناظران دلربایی می‌کرد. در نهایت نویدکیا به جرم «قهرمان نشدن» جای خودش را به ژوزه مورایس و کادر گران‌قیمت کنونی سپاهان داد که البته‌ آنها هم هنوز موفق به کسب دستاورد بیشتری نشده‌اند. خود محرم هم رفت و در خانه نشست.

   حضور طلایی در رفسنجان
بعد از جدایی از سپاهان، نویدکیا یک فصل‌ونیم استراحت کرد تا اینکه در پنجره زمستانی امسال تصمیم گرفت به لیگ برتر برگردد. چیزی نمانده بود او هدایت نفت آبادان را بر عهده بگیرد اما در آخرین لحظه توافق نهایی صورت نگرفت تا محرم راهی دیگر تیم بحران‌زده نیم‌فصل اول یعنی مس رفسنجان شود. هدایت این تیم در دور رفت بر عهده ساکت الهامی بود که نه‌تنها نتایج خوبی به‌دست نیاورد بلکه در مقطعی بر سر هواداران منت هم می‌گذاشت و می‌گفت با توجه به افتخاراتش، لطف کرده که در رفسنجان در حال کار است! حالا اما با حضور نویدکیا، هم متانت و آرامش به مس برگشته و هم دست‌کم در این هفته‌های آغازین شاهد ثبت نتایج بهتری هستیم. تیم نویدکیا در 4بازی لیگی و حذفی گل نخورده، 2تساوی بدون گل با شمس‌آذر و هوادار داشته، با 3گل نساجی را شکست داده و با 2گل از سد استقلال گذشته است.

   و اما سؤال آخر
در نهایت باید برگردیم به غائله‌ای که بیش از یک سال پیش به پا شد. زمانی که تیم ملی امید دنبال سرمربی بود، محمد مایلی‌کهن توانست محرم نویدکیا را برای هدایت این تیم راضی کند اما در نهایت رضا عنایتی برای این سمت برگزیده شد. حاجی مایلی تا مدت‌ها از این داستان عصبی بود و اعتقاد داشت روابط خوب عنایتی با امیر قلعه‌نویی باعث شده او بر محرم ترجیح داده شود. حالا نتایج تیم امید را در ذهن‌تان مرور کنید و از خودتان بپرسید آیا واقعا نویدکیا گزینه بهتری نبود؟ انصافا آیا در این مورد حق با مایلی‌کهن نیست؟