زبان رنگارنگ مادری

سیدسروش طباطبایی‌پور

من، زبان مادری شما هستم؛ زنده، پویا و بلند با اندازه‌ تاریخ! من همانی هستم که والدین شما، در بدو تولد، با واژگان آن به شما مهر ورزیدند؛ همانی که شما نیز تا به کلام آمدید، افکار و اندیشه‌هایتان را بر این اسب چموش، سوار کردید و عطرافشان، به این سوی و آن سوی، راندید!
در طول تاریخ، به من نیز چون شما بی‌مهری شد، اما به همت شما و نیاکانتان، ماندم و روز‌به‌روز، به روزتر، امروزی‌تر و مدرن‌تر شدم و با گوشت و پوست و خون شما عجین!
در اوج شادی و امید، اما من نگرانم! نگرانی‌ام این است که در ایران باشکوه، همان‌قدر که کوه‌هایش، در کنار دشت‌هایش و دریاهایش در کنار کویرهایش، زیبا و دیدنی است، من نیز متنوع و رنگارنگ هستم؛ سبز و آبی و نیلوفری و سرخ! در جایی از این سرزمین، مرا به کردی و ترکی نمایان می‌کنند و در جایی به فارسی! آن هم با لهجه‌های شیرین یزدی، اصفهانی و شیرازی!
همانگونه که اگر سراسر ایران، کویر شود، یا دریا و کوه و جنگل گردد، ویرانی به بار خواهد آمد، اگر تنوع مرا هم از من بگیرید، هویت انسانی این سرزمین، غروب خواهد کرد. همانگونه که سرپوش‌ها، تن‌پوش‌ها و پاپوش‌های کردی، لری و عربی، چشمان شما را رنگارنگ می‌کنند، تنوع من نیز روحتان را می‌نوازد. اصلاً مگر شما ایرانیان، سرزمینتان را چهار فصل نمی‌پسندید؟ من نیز اگر چهار که نه، چهل زبان و چهارصد‌ گویش و چهارهزار لهجه باشم، جهان شما را به رقص وا خواهم داشت!
به افتخار من، امروز را روز جهانی زبان مادری نامیده‌اند؛ به این بهانه، زبان مادریتان را فراموش نکنید، لهجه شیرینتان را در مدرسه، اداره و کوی و برزن، پنهان نکنید! به‌خودتان و زبان مادری منحصربه‌فردتان افتخار کنید و به‌جای محدود‌کردن، آن را منتشر کنید!