سر پایین گوچی، خون رنگین سردار

در حالی که رضا قوچان‌نژاد و سردار آزمون در فاصله چند ساعت با هم از تیم‌ملی خداحافظی کردند، اما شاهد دو نوع واکنش کاملا متفاوت نسبت به وداع آنها بودیم؛ به این ترتیب که اغلب مردم به گوچی محبت نشان دادند و حتی خواستار بازگشت او به تیم شدند، اما درمورد آزمون بیشترین کلید واژه‌ای که تکرار شد، عبارت «به سلامت» بود. حداقل 4دلیل وجود دارد که به چنین تفاوتی 
منجر می‌شود.
   سردار آزمون همیشه حاشیه‌های زیادی داشته. او سرش بیش از حد در گوشی بوده و مدام حرف‌هایی زده که سوءتفاهم درست کرده، اما رضا قوچان‌نژاد دقیقا نقطه روبه‌روی او است. گوچی در این سال‌ها هرگز هیچ حاشیه‌ای نداشته و هر زمان فرصت بازی به‌دست آورده با تمام وجود به تیم‌ملی کمک کرده است. به یاد بیاورید او در بازی با ترکیه که فقط چند دقیقه فرصت بازی پیدا کرد، چه نمایش جنگجویانه‌ای ارایه داد و چطور به‌خاطر یک توپ، با بازیکن حریف کشتی گرفت!
    سردار و گوچی هر دو گل‌های مهم زیادی برای تیم‌ملی زده‌اند، اما نوع رفتارهای این دو بازیکن تفاوت‌‎های زیادی با هم داشته است. سردار هر فرصتی که به‌دست آورده بر سر مردم منت گذاشته و «قدرشناسی» آنها را زیر سوال برده، اما گوچی هیچ‌گاه دنبال این مسایل نبوده و پز گل‌هایش را به کسی نداده است. گل او در بازی با کره‌جنوبی که منجر به صعود مستقیم ایران به جام‌جهانی2014 برزیل شد جزو مهم‌ترین گل‌های تاریخ فوتبال ایران است، اما هرگز دیده نشده رضا بابت آن گل به کسی تفاخر کند.
    مساله سن و سال هم کلیدی است. گرچه 30سالگی هم برای وداع با تیم‌ملی سن چندان بالایی به‌نظر نمی‌رسد، اما حداقل می‌توان فهمید در تصمیم قوچان‌نژاد رد پای بیشتری از تعقل و تفکر وجود دارد، اما وقتی آزمون در 23سالگی خبر از خداحافظی از تیم‌ملی می‌دهد، مسلما یک جای کار می‌لنگد. شما فرض کنید بازیکنی که امروز در این سن و سال این‌طور برای تیم‌ملی ناز می‌کند، چند سال بعد که به یک وزنه اساسی تبدیل شد، در بزنگاه‌های مهم‌تر چه خواهد کرد.
    یک عامل دیگر در تفاوت واکنش‌ها نسبت به خداحافظی این دو نفر، سهم آنها از جام‌جهانی است؛ به این ترتیب که بخشی از افکار عمومی عقیده دارد سردار بیش از حقش و گوچی کمتر از حقش در روسیه بازی کردند. سردار در حالی تمام 270دقیقه را در زمین بود که حتی اگر همه آمار و ارقام هم به‌سود او باشد، مردم تاثیر کیفی عمیقی از او در میدان ندیدند. در نقطه مقابل انتظار می‌رفت گوچی با توجه به خصلت فرصت‌طلبی‌اش حداقل چند دقیقه فرصت حضور در زمین را پیدا کند که البته این اتفاق رخ نداد. در همان بازی دوستانه با ترکیه، قوچان‌نژاد باز هم مثل همیشه در دهانه دروازه خودش را به توپ رساند و ضربه او بود که منجر به هند پنالتی و گلزنی اشکان دژاگه شد. آیا گوچی در روسیه نمی‌توانست به‌عنوان یک بازیکن تعویضی، تاثیر مشابه بر جریان بازی بگذارد؟