در انتهایی‌ترین محدوده حصارک، مکانی وجود دارد که تاکنون بکر باقی مانده و بیشتر محل تردد باغداران و کوهنوردان است. این مکان به‌گفته ساکنان قدیمی بیش از ۷۰۰سال قدمت دارد و بین اهالی قدیمی به «گل تنگ» معروف است. این تنگه شامل رودخانه، دره، آبشار، چشمه‌ها و قنات‌ها و تعداد زیادی درخت می‌شود. البته این محل اکنون به «گلو تنگه» حصارک شهرت دارد.
به تماشای شرشر آب
بعد از بزرگراه شهید ستاری و خیابان‌های سیمون بولیوار و کشاورز محلی هست که بیش از همه سکوت در آن جریان دارد و به جز شرشر آب و چهچهه پرنده‌ها صدایی به گوش نمی‌رسد. برای رسیدن به این مکان باید پیاده رفت چون با عبور از کوچه‌ای باریک و خاکی، طبیعتی زیبا پیش شما خودنمایی می‌کند که در محدوده شرقی‌اش کوه‌ها در کنار هم قد علم کرده و در سمت غرب دره‌ای با درختان گاه تنومند قرار گرفته است. میانه‌هایش هم رودی جاری است. اینجا اول گلو تنگه است. این مکان به چند بخش تقسیم می‌شود. در بخشی از آن دره‌ها قرار گرفته‌اند. در میانه‌های راه برای عبور باید مانند تنگه‌واشی از میان رودها و آب‌ها گذر کرد و در این مسیر ۷ آبشار در اندازه‌های مختلف وجود دارد.
گشت‌و‌گذار میان باغ‌ها
تابستان زمان برداشت میوه‌هایی مانند توت و آلو و پاییز هم خرمالو، انار ترش و گردو است که درختانش در دره و اطراف آن پراکنده‌اند. پس از نیم‌ساعت پیاده‌روی در جنوب دره، جایی که درختان در کنار هم قرار گرفته‌اند، در میان‌شان رودی جریان دارد. آب رودخانه از کوه‌ها و چشمه‌هایی تأمین می‌شود که هریک از این چشمه‌ها نامی دارند. اما بین اهالی، چشمه آب زندگانی، جایگاه ویژه‌ای دارد چون معتقدند آب چشمه زندگی، خالص است و از دل کوه خارج می‌شود. به همین دلیل قدیمی‌ها گاه از روستا برای تهیه آب به اینجا می‌آمدند. با بالارفتن از مسیر پاکوپ یا آبشارها در انتهای گلوتنگه مسیرهایی وجود دارد که بیشتر مناسب کوهنوردان است.
تنگه‌واشی غرب تهران
در همینه زمینه :
