می‌گفت از ثواب اشک مهمان اباعبدالله بهره ببرید

عشق به امام حسین(ع) را از تولد و تربیت در خانواده‌ای مذهبی به ارث برده بود؛ میراثی که او را خیلی زود راهی هیئت‌های مذهبی کرد و نوای نوحه‌خوانی‌هایش را به دل عزاداران مجلس سیدالشهدا(ع) نشاند. هنگام تحصیل، در حوزه فقه خواند تا نوحه‌خوانی و منبرنشینی‌اش شایسته مکتب حسین(ع) باشد. وقتی در سرودن اشعار آیینی بلاغت کلام، فصاحت سخن و لطافت طبع یافت، آوازه‌اش میان مداحان، هیئت‌داران و دوستداران اهل‌بیت(ع) پیچید.

پرچمدار ستایشگری
حاج علی آهی متولد محله پامنار تهران است در جوانی طبع شعرش شکوفا شد و شعرهای آیینی سرود. نوحه‌ها و اشعاری که ترجمانی از آیات قرآن، ادعیه، روایات و احادیث محسوب می‌شدند و اغلب مضمون عشق به حسین‌(ع) به‌خود می‌گرفتند. ساختار مستحکم و محتوای غنی اشعار حاج علی، خیلی زود مورد استقبال و توجه مداحان قرار گرفت و ارادت خالصانه او به ساحت سیدالشهدا(ع) و عاشقان آل‌الله، باعث شد تا او را «پرچمدار ستایشگری»، «پدر معنوی مداحان»، «شیخ المادحین» و «مداح‌الحسین» بنامند. حاج‌علی‌آهی تا آخرین روزهای حیاتش به بیان، تبیین و تدریس دروس حوزه و فقه پرداخت.

مداحی با عشق و آگاهی
حاج علی، منبری و مداح بسیاری از هیئت‌های بزرگ و کوچک تهران در ماه‌های محرم و صفر بود. این شیخ ذاکر، فعالیت در محله‌های مرکزی شهر را به لحاظ اهمیت اقتصادی و جغرافیایی که داشتند، در اولویت می‌دانست؛ با این حال از منبرخوانی برای عزاداران عاشورایی در مناطق حاشیه‌ای پایتخت غافل نمی‌ماند و به شاگردان و مداحانی که پای درس او بودند، توصیه می‌کرد: «‌سفره اباعبدالله‌الحسین(ع) را هر‌جا پهن کنید و مهمان آن سفره را هم عزیز و نظرکرده بدانید تا از ثواب اشک مهمان، بهره‌مند شوید. مبادا مداح کاسبکار باشید که آن وقت ماندگار نمی‌شوید. مداح باید با عشق و آگاهی از خاندان حسین(ع) بخواند تا با کسب آبروی معنوی، ماندگار شود‌».