داستان‌های محزون

ندا زندی-روزنامه‌نگار

تعدادی از فیلم‌هایی که در هفتادونهمین جشنواره فیلم ونیز به نمایش درآمده‌اند چنان مورد توجه قرار گرفته‌اند که از حالا آنها را در رشته‌های مختلف، از بهترین بازیگر نقش اول مرد و زن گرفته تا فیلمنامه‌نویسی و کارگردانی، نامزد دریافت جایزه اسکار می‌دانند. به‌رغم اینکه معمولا جشنواره‌های سینمایی به فیلم‌های داستانی توجه ویژه‌ای دارند، فیلمی که تاکنون توانسته در ونیز نظر اغلب منتقدان را جلب کند مستندی به نام «تمام زیبایی و خونریزی» است که ظاهرا جولیان مور، رئیس هیأت داوران جشنواره ونیز هم از علاقه‌مندان آن است. در این گزارش به بررسی 4 فیلم در جشنواره ونیز پرداخته‌ایم.

بعضی‌ها غمش را دوست دارند 
«بلوند» ساخته اندرو دامینیک که فیلمی زندگینامه‌ای درباره مریلین مونرو است، در هفتادونهمین جشنواره فیلم ونیز به نمایش درآمد و تماشاگرانش با تشویقی 14دقیقه‌ای نسبت به آن ابراز احساسات کردند. اندرو دامینیک کارگردان فیلم تحسین‌شده «کشتن جسی جیمز به‌دست رابرد فورد بزدل»(2007) پس از سال‌ها که از آخرین فیلمش یعنی «به‌آرامی بُکش‌شان»(2012) می‌گذرد، به سینما بازگشته و سراغ روایت زندگی یکی از ستاره‌های هالیوود رفته است. این فیلم اقتباسی از کتاب «بلوند» نوشته جویس کرول اوتس، نویسنده آمریکایی است و داستان آن دوران کودکی سخت نورما جین مورتنسن تا تبدیل شدن او به بازیگری مشهور به نام مریلین مونرو در هالیوود را در بر می‌گیرد. مونرو برخلاف تصویر سینمایی‌اش که نماد و موفقیت بود، در زندگی شخصی ناکامی‌ها و مسائلی همچون درگیری با اعتیاد و سوءاستفاده را تجربه کرد. آنا دی آرماس در نشست خبری فیلم گفت: «عمیقا باور دارم که مریلین مونرو به ما نزدیک بود؛ او همراه ما بود.» دلیل این نزدیکی مریلین مونرو به عوامل فیلم می‌تواند این باشد که این فیلم در آپارتمانی که نورما جین در آن بزرگ شد و خانه‌ای که مریلین مونرو در آن درگذشت، فیلمبرداری شده است. حتی روز آغاز فیلمبرداری در روز 4آگوست مصادف با سالروز مرگ مونرو بود.  اندرو دامینیک نیز در این نشست گفت: «خاکستر مونرو در همه جای لس‌آنجلس وجود دارد و قطعا فیلم برخی عناصر یک مکالمه با ارواح را در خود دارد.» آرماس که به‌طور واضحی تحت‌تأثیر بازی در نقش مریلین مونرو قرار داشت، افزود: «مونرو تمام چیزی بود که فکرم را مشغول کرده بود، تمام چیزی که درباره‌اش رویابافی می‌کردم.  این بازیگر از سنگینی و غم شخصیت مونرو گفت که در طول تولید فیلم احساس کرده و اجازه داده این حس در او به‌وجود بیاید تا آن را استخراج و در بازی‌اش استفاده کند. 
دی آرماس در این‌باره گفت: «نمی‌خواستم از خودم در برابر این احساس سنگینی و غم محافظت کنم. مهم بود که تمام این حس را تجربه کنم.» در این فیلم که محصول نتفلیکس است، علاوه بر دی آرماس، ادرین برودی (بازیگر فیلم پیانیست) در نقش آرتور میلر، نویسنده مشهور و همسر سوم مونرو و جولین نیکلسون در نقش مادر مونرو حضور دارند.

به نام پدر
فیلم «پسر» ساخته فلوریان زِلِر نیز در پایان نمایش‌اش در ونیز، با تشویقی 10دقیقه‌ای از سوی تماشاگران مواجه شد. نمایش موفقیت‌آمیز این فیلم در ونیز باعث شد‌ که حدس و گمان‌ها درباره موفقیت مجدد زلر در اسکار امسال تقویت شود. فیلم اول زلر در نودوسومین مراسم اسکار جایزه بهترین فیلمنامه اقتباسی و بهترین بازیگر نقش اول مرد را برای خود این نویسنده فرانسوی و آنتونی هاپکینز به ارمغان آورد.  در «پسر»، علاوه بر آنتونی هاپکینز، هیو جکمن، لورا دِرن و وَنِسا کربی نقش‌آفرینی می‌کنند. هیو جکمن، بازیگر این فیلم‌ که بیشتر به‌خاطر بازی در نقش «ولوِرین» در مجموعه فیلم‌های «مردان ایکس» شناخته می‌شود، تحت‌تأثیر تشویق تماشاگران قرار گرفته بود. این فیلم درباره خانواده‌ای است که از هم می‌پاشد و سعی دارد که دوباره کمر راست کند و سر پا بایستد. جکمن در این فیلم نقش پدری را بازی می‌کند که پسر 17ساله‌اش تصمیم می‌گیرد پس از سال‌ها که از جدایی والدینش می‌گذرد، نزد او بازگردد و دیگر با مادرش زندگی نکند. پیتر (با بازی جکمن) شریک جدیدی در زندگی‌اش دارد به نام بث (با بازی ونسا کربی) که با تمام وجود سعی می‌کند زندگی پسر تازه ‌وارد را بهتر کند. بازی هیو جکمن در فیلم ستایش شده تا جایی که او را یکی از بخت‌های اصلی دریافت جایزه اسکار بهترین بازیگر نقش اول مرد امسال می‌دانند.

مکث
ارزیابی ایرانی‌ها 
«شب، داخلی، دیوار» ساخته وحید جلیلوند با نام انگلیسی «آن‌سوی دیوار» (BEYOND THE WALL) و با بازی نوید محمدزاده و امیر آقایی در بخش مسابقه اصلی جشنواره ونیز به نمایش درآمد. جسیکا کیانگ، منتقد نشریه ورایتی، درباره این فیلم نوشت: «هیچ‌کس - بیش از همه مخاطبان - از تماشای فیلم بسیار مؤثر و عمیقاً ناخوشایند «شب، داخلی، دیوار» ساخته وحید جلیلوند در امان نمی‌ماند.» او در ادامه می‌نویسد: «ترکیبی عجیب از یک تریلر پیچیده روان‌شناختی تقریباً علمی- تخیلی که تمرینی است در فیلم‌سازی شجاعانه که ممکن است آرزو می‌کردید کاش آنقدر خوب ساخته شده نبود تا بهانه‌ای برای چشم‌ برداشتن از آن داشته باشید.» بالاترین تعداد ستاره را به این فیلم The Film Verdict داده که آن را مستحق 4.5ستاره دانسته. منتقد نشریه لوموند تنها به آن یک ستاره داده که معادل ضعیف است. همچنین سایت «جامعه جهانی سینه‌فیلی» دیگر فیلم ایرانی حاضر در جشنواره فیلم ونیز، یعنی «جنگ جهانی سوم» ساخته هومن سیدی را مستحق 3ستاره از 5ستاره دانسته و در نقدی که بر آن منتشر کرده، به انگیزه‌های ضعیف شخصیت اصلی این فیلم (با بازی محسن تنابنده) در روند داستان فیلم خرده گرفته است.