امیدوار باشیم یا نه؟

بهروز رسایلی

فصل جدید لیگ برتر برای پرسپولیس با پیروزی آغاز نشد. این تیم در فولادشهر با نتیجه بدون گل برابر ذوب‌آهن متوقف شد و حتی نتوانست از دقایق طولانی 10نفره شدن تیم حریف استفاده کند. مطبوعات ورزشی بعد از این دیدار واکنش چندان خوبی به توقف قرمزها نشان ندادند و تیم یحیی گل‌محمدی را به سردرگمی فنی متهم کردند. با وجود اصرار سرمربی پرسپولیس برای عدم‌اطلاق عبارت «کهکشانی‌ها» به این تیم، چنین عبارتی تقریبا روی جلد همه روزنامه‌ها دیده می‌شد؛ آنچه نشان می‌دهد کار برای پرسپولیس سخت است و در لیگ بیست‌ودوم توقعات زیادی از این تیم می‌رود. حالا و بعد از بازی اول پرسش اینجاست که چه باید کرد؛ آیا باید نسبت به اوج‌گیری تیم یحیی امیدوار باشیم یا اینکه همان داستان فصل قبل در حال تکرار است؟ استدلال 2گروه خوش‌بین‌ها و بدبین‌ها را در این مورد بخوانید.

  چرا باید امیدوار بود؟
حقیقت آن است که پرسپولیس در اصفهان فرصت‌های خوبی برای پیش افتادن از این حریف داشت. آنها 2بار تیر دروازه ذوب را به لرزه درآوردند، اما شاید نقطه عطف بازی در میانه‌های نیمه اول بود؛ جایی که مهدی عبدی در دهانه دروازه خالی به کمال کامیابی‌نیا پاس نداد و یک گل مسلم از بین رفت. به ثمر رسیدن هر کدام از این توپ‌ها می‌توانست امروز از پرسپولیس چهره یک تیم فاتح بسازد. این تیم 16شوت به سمت دروازه حریف داشت که 4ضربه داخل چارچوب بود. مالکیت توپ 72درصدی هم نشان از برتری مهمان داشت. در روزی که سرخ‌ها یک کلین‌شیت کم‌دردسر داشتند، گولسیانی در خط دفاعی امیدوار‌کننده ظاهر شد، دانیال اسماعیلی‌فر و سعید صادقی خوب بودند، مهدی ترابی هم درخشید. اینها برای امیدواری کافی به‌نظر می‌رسد؛ به‌ویژه که لوکادیا هلندی به ایران رسیده و به‌زودی در پیشانی خط حمله سرخ‌ها به میدان خواهد رفت. اگر او در فرم مطلوبی باشد، بار بزرگی از روی دوش پرسپولیس بر خواهد داشت. خوش‌بین‌ها می‌گویند جای نگرانی نیست و 2امتیاز سوخته روز اول را در فرصت طولانی پیش رو می‌توان جبران کرد.

  چرا امیدواری سخت است؟
پرتکرارترین عبارتی که بعد از توقف پرسپولیس در اصفهان شنیده شد «پلن B» بود. به روایت روشن‌تر، منتقدان یحیی گل‌محمدی عقیده دارند تیم او برای زمان‌هایی که در بحران گرفتار شده نقشه دوم ندارد. پارسال هم خیلی زیاد دیده شد که سرخ‌ها پشت دروازه حریف خیمه زده‌اند و مدام توپ را به هم پاس می‌دهند. این اتفاق آمار پاس‌های تیم را بالا می‌برد و موجبات فخرفروشی کادرفنی را فراهم می‌کرد، اما برای نتیجه‌گیری کافی نبود. اینکه ذوب‌آهن در فاصله 3‌ماه می‌تواند با یک فرم بازی 2مساوی مهم از پرسپولیس بگیرد، باید برای این تیم نگران‌کننده باشد. برخی بر این باورند که مدل بازی تیم یحیی برای رقبا لو رفته است. آنها گوشه‌های زمین را با ترافیک بالای نیروی انسانی می‌بندند و جلوی نفوذ وینگرهای تیم را می‌گیرند. به این ترتیب بخش بزرگی از تلاش‌های پرسپولیس برای گلزنی عقیم می‌ماند. اینجاست که باید نقشه دوم از راه برسد؛ چیزهایی مثل شوت از راه دور، نفوذ از عمق یا استفاده از ضربات ایستگاهی که در تیم گل‌محمدی به‌ندرت جواب می‌دهد. بعد از3سال، هنوز کسی نمی‌داند چرا پرسپولیسی‌ها اغلب کرنرها را کوتاه کار می‌کنند و با وجود عدم‌نتیجه‌گیری همچنان به این شیوه اصرار دارند. همچنین منتقدان یادآوری می‌کنند که توقف پرسپولیس برابر یکی از کم‌بضاعت‌ترین تیم‌های لیگ رقم خورد و طبیعتا داستان بازی با سپاهان، استقلال، فولاد، گل‌گهر و... می‌تواند دشوارتر باشد. در نهایت هنوز هفته اول است و باید صبور بود و دید در ادامه ایده کدامیک از این 2 گروه نزدیک‌تر به واقعیت از کار در خواهد آمد.