قلب خاشع، خانه خداست

دعای روز پانزدهم
خدایا روزی کن مرا در آن فرمانبرداری فروتنان و بگشا سینه‌ام در آن به بازگشت دلدادگان، به امان دادنت ‌ای امان ترسناکان.
«خشوع»، حالتی است مرکب از دو احساس؛ شناخت عظمت خدا، احساس کوچکی و ضعف خود. عبادت بی‌خشوع، اسکلت بی‌جان است و قلب خاشع، خانه خداست. خشوع در عبادت، موهبتی است بزرگ که باید از خداوند خواست تا عنایت کند.
از خداوند، «شرح صدر» خواسته‌ایم. یعنی گشادی سینه و فراخی قلب. آنکه شرح صدر دارد، هراس ندارد، مأیوس نیست، در چنگ مشکلات، خرد نمی‌شود، در کام موج حادثه‌ها غرق نمی‌شود، غم به دلش چنگ نمی‌اندازد، ناملایمات و کارشکنی‌ها، سست‌اش نمی‌کند، از شکست‌ها، افسرده نمی‌شود، از کمی یاران، دلتنگ نمی‌شود، از انبوه دشمن، نمی‌ترسد، این شرح صدر است. اما آنچه در دعای امروز خواسته‌ایم، شرح صدری است که در سایه «انابت» و «اخبات» فراهم می‌آید. «انابت»، یعنی رجوع و بازگشت و توبه. «اخبات»، یعنی خشوع و خضوع و فروتنی و سکون قلب و آرامش خاطر. آنکه با خضوع و اطمینان، به‌سوی خدا بازگردد، در اثر پذیرش توبه از سوی خدا، به آن احساس شرح صدر دست می‌یابد.استاد جواد محدثی