دویی که یک است

بعضی وقت‌ها بازیگری را می‌بینیم و بی‌اختیار می‌گوییم: «این خودش است.» سعید پورصمیمی 78ساله از این دست بازیگرهاست. او در اکثر فیلم‌ها نقش دوم را بازی می‌کند و شاید در حاشیه باشد اما آنقدر محکم و خوب بازی می‌کند که همه او را ببینند (این نوع بازی با ماجراهای دوربین دزدی، مطرح کردن خود با سر و صدا و حرکت اضافه فرق دارد) همین هم باعث شده تا حالا 3سیمرغ نقش دوم مرد جشنواره فجر را بگیرد. نخستین سیمرغ را در نخستین تجربه سینمایی‌اش گرفت؛ ملول سیاه در «ناخدا خورشید». سال بعدش (سال 66) دوباره سیمرغ مکمل را گرفت برای «تحفه ها» و 3سال بعد برای سومین بار سیمرغ نقش دوم را برای «پرده آخر» صید کرد. پورصمیمی 4بار دیگر هم در فهرست نامزدهای سیمرغ بوده (2 بارکاندیدای سیمرغ نقش اول و 2بار کاندیدای سیمرغ نقش دوم) و خب 7بار قرار گرفتن در فهرست نامزدهای سیمرغ و دریافت چندین تندیس و لوح دیگر طی 21سال و در طول 20بار بازی در سینما، پرونده درخشانی برای یک بازیگر است. البته این پرونده درخشان به‌خاطر پشتوانه تئاتری او به‌دست آمده. سعید پورصمیمی فارغ‌التحصیل رشته بازیگری و کارگردانی دانشکده هنرهای زیباست و از همان 20سالگی گروه بازارگاه را با پرویز پورحسینی و پرویز فنی‌زاده راه انداخت و بعدها هم کارمند اداره تئاتر شد. پورصمیمی با حجم عظیمی از استعداد و فن و تجربه، تازه از 44سالگی وارد سینما شد. لحن خاص حرف زدن، کشیدن بعضی کلمات و راه رفتن خاصش، همه و همه از او بازیگری منحصر به فرد ساخته؛ بازیگری که از پس همه جور نقشی برمی‌آید. نگاهی به فیلم‌های دلشدگان (علی حاتمی)، آبادانی‌ها (کیانوش عیاری)، نسل سوخته (رسول ملاقلی پور)، مدرسه پیرمردها (علی سجادی حسینی) و عروس آتش(خسرو سینایی) بیندازید، باورش سخت است اما پورصمیمی از پس همه این نقش‌های متنوع و متضاد به بهترین نحو برآمده است. 9اسفند  سالروز تولد اوست.