دقیقا برعکس ایران!

رئال مادرید در مسابقات این هفته لیگ اسپانیا موفق شد با تک گل آسنسیو گرانادا را شکست بدهد و جایگاه خودش را در صدر جدول لالیگا مستحکم‌تر کند. این پیروزی مخصوصا از آن جهت برای رئالی‌ها شیرین بود که آنها چند روز پیش با شکست برابر بیلبائو از جام حذفی کنار رفتند. پس از آن مسابقه طبیعتا انتقاداتی متوجه عملکرد تیمی رئال شده بود، اما کارلو آنچلوتی سرمربی کهکشانی‌ها پس از پیروزی اخیر تیمش جمله جالبی در این مورد به زبان آورد. کارلتو گفت: «نمی‌خواهم از من تمجید شود چون وقتی شکست می‌خوریم تقصیر مربی است و وقتی پیروز می‌شویم، نتیجه عملکرد تیم است. در این مواقع بازیکنان باید تیتر اول باشند.»
این نمونه کامل از مسئولیت‌پذیری یک مربی است. آنچلوتی نه طعنه می‌زند و نه تواضع می‌کند؛ مجموع رفتارهای او نشان می‌دهد همیشه به طور عملی به این رویکرد پایبند بوده است. نمی‌توان جمله‌ای از سرمربی رئال مادرید پیدا کرد که بعد از یک ناکامی، مثلا یکی از بازیکنان تیمش را مقصر دانسته باشد. او در پیروزی‌ها کمترین سهم را برای خودش بر می‌دارد و به بزرگنمایی نقش بازیکنان می‌پردازد، اما بعد از شکست‌ها تمام مسئولیت را شخصا برعهده می‌گیرد. بنابراین عجیب نیست که اغلب شاگردان مربی ایتالیایی این همه به او متعهد هستند.
درست عکس این شرایط اما در فوتبال ایران وجود دارد. نمی‌گوییم همه مربیان ایرانی فرافکن و بهانه‌گیر هستند؛ در همین فضا هم یکی مثل محرم نویدکیا را در سپاهان داریم که معمولا موضع‌گیری‌های سنجیده و فداکارانه‌ای دارد، اما بسیاری از همکاران او در تیم‌های دیگر فقط موقع پیروزی سینه سپر می‌کنند. جملات رایج در فوتبال ایران هنگام پیروزی‌ها این است که: «با تدابیر فنی درستی که اتخاذ کردیم موفق به شکست حریف شدیم و بازیکنان دستورهای کادرفنی را اجرا کردند.» جملات مخصوص شکست هم چیزهایی شبیه این است: «بازی را به خاطر اشتباهات فردی و کم‌دقتی بازیکنان باختیم. آنها نتوانستند خواسته‌های فنی ما را در زمین پیاده کنند.» این یعنی در ایران هرگز تاکتیک اشتباه نداریم و اشکالی متوجه مربیان گران‌سنگ نیست. هر چه هست، کم و کاستی بازیکنان است. خب در این شرایط، فوتبالیست چرا باید برای مربی‌اش سنگ تمام بگذارد؟