المپیک برای من از یک راکت هدیه شروع شد
گفت‌وگو با ثریا آقایی، نخستین دختر بدمینتون‌باز ایران که سهمیه المپیک گرفته است او که مدتی پیش مصدوم شده می‌‌گوید موفقیت در توکیو برایش از سلامتی هم مهم‌تر است
شاید مثل بازی‌های آسیایی2018 جاکارتا که خیلی خوش‌شانس نبود و در بازی اول به نفر سوم المپیک لندن باخت و حذف شد، این‌بار هم حضورش در مسابقات طولانی نشود اما برای ثریا آقایی مثل خیلی از زنان دیگر مهم رسیدن است: «بزرگ‌ترین اتفاق زندگی‌ام این است که پایم را به المپیک می‌گذارم.»آقایی نخستین زن و دومین ورزشکاری است که در بدمینتون برای ایران سهمیه المپیک گرفته. کاوه مهرابی در المپیک پکن حضور داشت و حالا هم آقایی به توکیو می‌رود. بدمینتون برای ثریا از یک کادوی تولد شروع شد و به المپیک رسید. او بعد از گرفتن سهمیه آرزوی بزرگ‌تری هم دارد: «بهترین ثریابودن، آرزویم در المپیک است.» آقایی از طریق رنکینگ جهانی سهمیه گرفته است. او که در لیست ذخیره‌ها بود، دی‌ماه مصدوم شد و پایش را جراحی کرد و نتوانست مسابقه بدهد. با انصراف بازیکنان فنلاندی و مصری از مسابقات انفرادی المپیک، سهمیه به آقایی رسید.
امیدوار بودید که سهمیه را می‌گیرید؟
هیچ‌وقت ناامید نشدم؛ نه در لحظه‌های سختی که برایم پیش آمد و نه بعد از شکست‌ها. خیلی جاها خسته شدم و شک کردم که نکند راهی که دارم می‌روم اشتباه است، خیلی مواقع به من گفتند که تو در حدی نیستی یا ما در حدی نیستیم که به المپیک برویم و... ولی رفتن به المپیک هنوز هم برای من‌رؤیایی بود که به واقعیت پیوست. در این مدت خیلی اتفاقات تلخ برایم افتاد ولی یک لحظه شک نکردم و مطمئن بودم که خدا تلاش‌های من را دیده است و بهترین اتفاق برایم می‌افتد.
از روزهای قبل این احتمال وجود داشت که این بازیکنان انصراف بدهند یا غافلگیر شدید؟
من 4سال مسابقه دادم که سهمیه بگیرم. فقط سال آخر 17مسابقه داشتم. کرونا که آمد، زودتر از بازیکنان اروپایی مسابقات را از دست دادم. در این یک‌سال سخت و دلهره‌آور، سعی کردم با تمرینات آمادگی‌ام را حفظ کنم. مسابقات شروع شد، در لیگ آسیب دیدم، کارم سخت بود، سخت‌تر هم شد. بعد از جراحی، تمرین کردم و با اینکه می‌دانستم نمی‌توانم مسابقه بدهم ولی چون اسمم در لیست ذخیره بود، امیدوار بودم. اگر به مسابقات می‌رسیدم و نتیجه خوب می‌گرفتم، خیلی راحت‌تر و زودتر می‌توانستم به سهمیه برسم. در این یک‌ماه آخر شب و روزم پر از دلهره و استرس بود. برای این اتفاق لحظه‌شماری می‌کردم، سهمیه هم از من خیلی دور بود و هم خیلی نزدیک. مربی اندونزیایی که قبلا مربی ما بود، خبر را بهم داد اما باورم نشد ولی وقتی از فدراسیون تماس گرفتند، مطمئن شدم و فقط اشک ریختم.
دی‌ماه آسیب دیدید و در این مدت مسابقه‌ای نداشتید. در المپیک می‌توانید خوب بازی کنید؟
بهترین‌ها در المپیک هستند و مسابقه‌ها سنگین است. حضور در المپیک مثل حضور در فینال المپیک برایم ارزشمند است. در چند سال اخیر هر مسابقه‌ای برایم مثل یک المپیک بود، چون هر برد می‌توانست من را به المپیک برساند. با شرایطی که دارم باید کنار بیایم و اجازه ندهم که در روحیه‌ام تأثیر منفی بگذارد. المپیک برایم فراتر از سلامتی است.
واقعیت بدمینتون ایران اجازه نمی‌دهد از شما انتظار پیروزی در المپیک داشته باشیم، خودتان هم همین ذهنیت را از المپیک و خود دارید؟
در بازی‌های آسیایی با اینکه می‌دانستم باید با نفر اول هند که مدال برنز المپیک لندن را دارد، بازی کنم ولی اصلا به باخت فکر نکردم. در المپیک هم شاید بازی اول من با نفر اول جهان باشد ولی من قطعا برای پیروزی به زمین می‌روم.
چه اتفاقی در المپیک بیفتد، فکر می‌کنید کار خیلی بزرگی کرده‌اید؟
بزرگ‌ترین اتفاق زندگی‌ام این است که پایم را به المپیک می‌گذارم. قطعا هر امتیاز، هر برد، یک اتفاق بزرگ است. بهترین ثریا بودن، آرزویم در المپیک است. از المپیک که حرف می‌زنم، بغض گلویم را می‌گیرد، حس عجیبی دارم. حسم را نمی‌توانم در کلمات بگنجانم.
در رشته‌های دیگر فکر کردن به المپیک طبیعی است اما چطور یک بدمینتون‌باز زن این انگیزه را پیدا کرد که به المپیک برود؟
تولد 6 یا 7سالگی‌ام بود که خانواده‌ام یک راکت خیلی معمولی به من هدیه دادند. با همان راکت به بدمینتون علاقه‌مند شدم و خانواده‌ام اسمم را در باشگاه نوشتند. چند سال بعد هم کار حرفه‌ای را با مربی‌ام خانم سوزان جلالیان شروع کردم که اگر ایشان نبودند شاید من الان اینجا نبودم. خیلی ضعیف بودم و می‌باختم ولی وسواس داشتم و ادامه دادم. آدم کمال‌گرایی بودم و هر روز می‌خواستم یک‌کم بالاتر بروم. یادم هست تیم دوبل زنان برای رسیدن به المپیک تمرین می‌کرد اما برای انفرادی کسی را نداشتیم. در سن کم این برای من سؤال شد که چرا پسرها می‌توانند به المپیک بروند ولی دخترها نه. همان موقع رفتن به المپیک در ذهنم استارت خورد.
