تدوین طرح تفصیلی منطبق با شاخصه‌های بومی

منطقه ۱۲، به‌عنوان قدیمی‌ترین منطقه شهر تهران، بخش قابل‌توجهی از بافت‌های تاریخی و بافت‌های فرسوده را در خود جای داده است.
آمارها حکایت از آن دارد که این منطقه با ۵۰۰ هکتار بافت فرسوده، بیشترین بافت فرسوده شهری تهران را دارد. تا قبل از سال ۸۴، روند نوسازی بافت‌های فرسوده در منطقه با سرعت خوبی پیش می‌رفت، اما از ۸۴ که از یک‌طرف، بخش عمده منطقه در قالب بافت‌های تاریخی باارزش به ثبت رسید و از سوی دیگر، محدودیت‌های میراث فرهنگی برای ساخت‌وسازهای بلندمرتبه اجرا شد، روند نوسازی بافت‌های فرسوده هر روز کندتر و کندتر شد.  
دریافت نکردن پاسخی شفاف، متناسب با نیاز امروز زندگی شهری، از سوی میراث فرهنگی، ساخت‌و‌ساز را در منطقه ناممکن ساخت. همین مسئله باعث جمعیت گریزی از بافت‌ها و محله‌ها مسکونی شد، چراکه شهروندان بومی دل کندن از محله قدیمی را به زندگی زیر سقفی ناایمن و در کوچه‌پسکوچه‌های تنگ و باریک که امکان امدادرسانی در مواقع بحران را نداشت ترجیح دادند. فروش ملک و اجاره به کارگاه‌های تولیدی یا گروه کارگران مهاجر، دو انتخاب مالکان قدیمی در برابر ناایمنی خانه‌هایشان بود. اما عمدتاً هر دو تصمیم در نهایت منجر به یک اتفاق در منطقه شد؛ تبدیل بافت مسکونی به بافت تجاری غیرمجاز! و حاصل این اتفاق شب‌مردگی و مخدوش شدن امنیت در محله‌های قدیمی بود.  
برای رفع این چالش، شهرداری منطقه ۱۲ برنامه‌های بسیار دارد، اما همه برنامه‌های توسعه‌ای و بهبود زندگی شهروندان در منطقه در چارچوب شرایط میراث فرهنگی ابتر مانده است. خوشبختانه در آذرماه گذشته فوریت طرحی تصویب شد که طی آن شهرداری موظف به تهیه طرح تفصیلی جدید برای منطقه ۱۲ شد و حالا امیدواریم در تهیه این طرح تمامی ملاحظات اجتماعی، اقتصادی و میراثی توامان دیده شود تا هم مردم از نتایج طرح منتفع شوند، هم حوزه اقتصادی شهر بهره‌ببرد. یکی از توصیه‌های ما، به‌عنوان مدیریت شهری منطقه ۱۲، پیش بردن طرح با بهره‌گیری از نظر شهروندان ساکن در منطقه است. طرح تفصیلی جدید منطقه ۱۲ نباید پشت میز و در اتاقی بسته نوشته شود. این طرح باید یک طرح مردمی و مطابق با فرهنگ و زندگی اجتماعی ساکنان منطقه ۱۲ باشد تا بتواند در مسیر بهبود کیفیت زندگی شهروندان به کار گرفته شود.