شعر به‌شدت تحت‌تأثیر اتفاقات فرهنگی و سیاسی و اجتماعی دوره و زمانه خودش است. شاید اگر اینگونه نباشد، دیگر به کاری نیاید؛ مشتی واژه باشد در فضایی خلأگونه و انتزاعی که نه دوای دردی است، نه حاوی کارکردی. شعر فارسی غالبا واکنشی به وقایع اجتماعی ریزودرشت از همه جنس آن بوده است.

تاریخ پر است از کسانی که حقشان را از آن نگرفته‌اند. این وسط، جست‌وجوی مقصر- البته اگر مقصری در کار باشد- بیراهه بیهوده‌ای را پهن و عریض کرده و راه به جایی نبرده است. حالا خیلی‌ها می‌دانند تاریخ آنطور که سزاوار است حق هر کس را کف دستش نمی‌گذارد و بنابراین باید کلاه را بالاتر گذاشت و از صدها رویداد و واقعه مراقبت کرد.