شاید همین یک نمونه برای ابطال نظریه تاریخی «بازیگر ذاتی» کفایت کند. هرچند که سینمای ایران یکی‌دو مثال نقض دیگر هم در این سال‌ها ارائه کرده تا به تمام کسانی که معتقدند بازیگری هنری غیراکتسابی است ثابت کند که می‌شود در گذر زمان سطح بازیگری را چنان ارتقا داد که خوش‌بین‌ترین افراد هم از پیش‌بینی آن ناتوان باشند و از روزی بگویند که ستاره سینمای بدنه دهه80 که در کنار بهترین بازیگران و کارگردان‌ها هم در نهایت به یک اجرای متوسط رو به پایین دست می‌زد، به جایگاهی برسد.