طی دهه‌های گذشته، سیاستگذاری‌ها در حوزه حمل‌ونقل عمومی برای شهر تهران، متاثر از نوعی تنش درونی و دائمی بوده است؛ از یکسو طرح‌های مهمی با محوریت توسعه حمل‌ونقل عمومی از قبیل شبکه مترو به انجام رسیده و از سوی دیگر همواره میل به توسعه بزرگراه‌ها و اتوبان‌سازی‌ و تونل‌کشی با محوریت حمل‌ونقل فردی در شهر وجود داشته است.