در دوره‌های متقدم اسلامی، به‌ علت نبود سواد در سطح عموم جامعه، مردم برای تعیین تکلیف مسائل شرعی‌شان توانایی رجوع به متن را نداشتند، آن عده‌ای هم که اهل کتاب و دفتر و خواندن بودند یا مسائل شرعی را از فقیه می‌پرسیدند و یا اگر به فقیه دسترسی نداشتد به کتاب «من لایحضره‌الفقیه» به معنای کسی که فقیه در نزدش حاضر نیست، نوشته شیخ صدوق و دیگر کتاب‌های فقهی شبیه به آن رجوع می‌کردند.