ظهور گروه‌های مسلح و چریکی در ایران، واکنشی بود به شکست‌های پی‌درپی روش‌های مسالمت‌آمیز و اصلاح‌طلبانه کنشگران اجتماعی و انسداد سیاسی حکومت شاه. مبارزه رفرمیستی و پارلمانتیستی در چارچوب قانون اساسا وجود نداشت و تبعیض‌های اجتماعی و شکاف طبقاتی، جوانان آرمانخواه را آماده انفجار کرده بود و هیچ سوپاپ اطمینانی برای این دیگ در حال جوشش لحاظ نمی‌شد.