«نخلِ مراد، تو آبادی‌شان، حسابی پا گرفته بود. بزرگ و بزرگ می‌شد. تنه‌اش کلفت می‌شد و شاخ و برگش زیاد. سبزِ سبز، شاداب، زمستان و تابستان. با سرما و یخبندان اخت شده بود. هرچند خرما نداشت. عجیب بود مردم آبادی جور دیگری بهش نگاه می‌کردند. مثل سرو. پر از افسانه که دهان به دهان می‌گشت؛ مقدس.»

زبان مادری، مهم‌ترین زبان در زندگی هر انسانی است اما تنها زبانی نیست که مردم بلدند و با آن صحبت می‌کنند.