تقریبا همه این داستان را شنیده‌ایم که «روزی انوشیروان به تماشای صحرا بیرون رفت. باغبانی را دید، مردی پیر و سالخورده که درخت انجیر می‌نشاند. خسرو گفت: ای پیر، درختی که تو امروز نشانی میوه آن کجا توانی خورد. پیر گفت: دیگران نشاندند، ما خوردیم. ما بنشانیم، دیگران خورند.» این داستان، صرف نظر از واقعی بودن یا نبودن، بر این نکته تاکید می‌کند که ما در برابر آیندگان مسئول هستیم. این مسئولیت در بخش کشاورزی، از آنجا که به طور مستقیم بر تغذیه و بقای نوع انسان تاثیر می‌گذارد، اهمیتی مضاعف دارد.