8
سه شنبه 29 آبان 1397
شماره 7532
ادب‌وهنر
123
456
پیامـک شما را درباره این صفحه می خوانیم

شرف مرد به ز دولت اوست

یادداشت
چند روز دیگر سالگرد مرگ یکی از بزرگ‌ترین نوازندگان موسیقی ایرانی‌ «غلامحسین درویش» است. معروف است که در یک شب آذرماهی سرد در تهران ۱۳۰۵ او با درشکه به خانه برمی‌گشته و یکی از آن نخستین اتول‌های آمده به تهران که اتفاقا در مسیر برگشت از محله بدنامی هم بوده، با درشکه درویش تصادف می‌کند و او در اوج ساختن و نواختن و بودن، سهم سنگفرش‌های خیابان می‌شود.
ویژه
وقتی سخن از موسیقی خیابانی به میان می‌آید بسیاری در ذهنشان آکاردئون‌نوازهای نابینایی را به یاد می‌آورند که تا سال‌ها در کوچه‌ها و خیابان‌ها بودند و مطبوعات هرگاه که به موسیقی خیابانی می‌پرداختند
تاریخ شهر و موسیقی خیابانی در هم تنیده است؛ حتی در اروپای قرون وسطی و زمانی که دستگاه تفتیش به‌عنوان بازوی اجرایی پاپ با تمام قدرت با مخالفان برخورد می‌کرد، نوای موسیقی در خیابان شهر‌های اروپایی طنین‌انداز بود.
گوش کن، نه به هجوم آهن‌پاره‌ها و ماشین‌ها، نه به همهمه میلیونی این شهر که سکوت را شکست داده‌اند و پرندگان را تارومار کرده‌اند.

مهمانی ناتمام ترانه در خیابان‌های شهر

هنرمندان در گفت‌وگو با همشهری از اهمیت موسیقی خیابانی در ساختار شهرهای مدرن می‌گویند
اگر بخواهند! شهر می‌تواند پر از صدای موسیقی باشد؛ نواهایی که شاید بتواند برای چند دقیقه هم که شده، عابران پیاده‌رو را شاد کند؛ شاید بتواند به حرکت رهگذران خسته و اسیر در کارهای روزمره ریتم بدهد.