گودنشینی روزگاری در تهران متضاد شاه‌نشینی بود و گودهای شهر، محل تجمع و زندگی قشر ضعیف شهر بودند. در ابتدای دهه 60، بولدوزرها گودهای جنوب تهران را به زیر خاک بردند تا دیگر واژه‌ای به نام گودنشینی وجود نداشته باشد. در سال‌های نه چندان دور، در تهران واژه‌هایی نظیر زاغه‌نشینی، کوخ‌نشینی، گودنشینی و حلبی‌نشینی معنایی داشت و در محله‌های فقیر شهر، گودهایی وجود داشتند که آخرین آنها گود عرب‌های دروازه غار بود که سال 61تخریب شد.