هویت گمشده

در آستانه اپیزود هشتادوششم از داربی پایتخت، سرخابی‌ها از لباس‌های‌شان برای این مسابقه رونمایی کرده‌اند. لی‌نینگ محصول جدیدش را در معرض نمایش قرار داده و جوما نیز همانند فصل گذشته لباس داربی پرسپولیس را طراحی کرده است. قرمزها با پیراهنی به شهرآورد می‌رسند که طراحی کاملا ساده‌ای دارد و بی‌شباهت به لباس‌های تمرینی نیست. لباسی که طبق معمول با انواع و اقسام تبلیغ‌های مختلف در حد و اندازه بروشورهای سوپرمارکتی شلوغ شده است. در اردوگاه آبی‌ها شرایط عجیب‌تر به نظر می‌رسد. هوادارانی که عصر پنج‌شنبه قرار است نیمه آزادی را با رنگ آبی پر کنند، مجبورند به تماشای تیمی بنشینند که با رنگ «سورمه‌ای» وارد زمین مسابقه می‌شود. رنگ عجیبی که فلسفه همیشگی باشگاه را در روز میزبانی از رقیب دیرینه زیر سؤال می‌برد. پرسپولیس و استقلال تنها باشگاه‌های دنیا هستند که با یک لباس جدا روبه‌روی هم قرار می‌گیرند و لباس‌شان در داربی، با همه دیدارهای دیگر فصل تفاوت دارد. خروجی این رسم عجیب که چندین سال است در فوتبال ایران باب شده، چیزی به جز نمایش سطح نازل سلیقه پرطرفدارترین باشگاه‌های لیگ برتر و البته راه‌رفتن روی اعصاب هوادارها نیست. قرمزها و آبی‌ها مدام پوست می‌اندازند و روز‌به‌روز برای تماشاگران‌شان غریبه‌تر می‌شوند. با هر نتیجه‌ای در مسابقه، هر 2‌تیم در وفاداری به رنگ‌ها و نشانه‌های تاریخی‌شان شکست خورده‌اند. شاید مدیران پرسپولیس و استقلال نمی‌دانند اما جزئیاتی که این باشگاه‌ها به آن‌ها توجهی نشان نمی‌دهند، برای همه هواداران فوتبال حیاتی هستند. پدیده «لباس داربی» کاملا ساخت ایران است. نه لیورپولی‌ها در مسابقه با اورتون از اسپانسرشان یک پیراهن جدید طلب می‌کنند ونه اینتری‌ها در آستانه دربی دلامدونینا با میلان، یگ طراحی جدید را در معرض دید هواداران قرار می‌دهند. حتی در ال‌کلاسیکو که بزرگ‌ترین بازی باشگاهی هر سال اروپا به شمار می‌رود، خبری از لباس‌های جدید و متفاوت نیست. بارسا و رئال درست مثل بسیاری از باشگاه‌های بزرگ دیگر قاره اروپا، فصل را با 2‌لباس برای بازی‌های خانگی و خارج‌ از خانه کلید می‌زنند و چند هفته بعد از شروع فصل، از کیت سوم‌شان که معمولا فانتزی‌تر است و رنگ متفاوتی دارد، رونمایی می‌شود. این 3‌لباس تا پایان فصل هرگز دستخوش تغییر نمی‌شوند و درنهایت ممکن است در آرم و علایم روی آن‌ها تغییری به‌وجود آید. در آلمان، بایرن‌مونیخ در آخرین بازی هر فصل با لباس مربوط به فصل بعد به میدان می‌رود تا خیلی زود هوادارانش را با پیراهن‌های رسمی آینده‌اش آشنا کند. بوروسیا دورتموند یکی از معدود باشگاه‌های اروپایی است که طراحی لباس اصلی‌اش در بوندس‌لیگا با لباسی که در لیگ قهرمانان می‌پوشد، تفاوت دارد اما نباید فراموش کرد که دورتموندی‌ها نیز این کار را نه فقط برای یک بازی، بلکه برای یک تورنمنت مجزا انجام می‌دهند و به عنوان یک تیم محبوب با میانگین بیشترین استقبال از دیدارهای خانگی در هر فصل، سود سرشاری از طرح دوم‌شان به‌دست می‌آورند. برای سال‌ها، در مورد اینکه چرا فروش لباس‌های اصل درآمدی را نصیب 2‌باشگاه پرطرفدار ایرانی نمی‌کند، صحبت می‌شود و هواداران قرمزها و آبی‌ها به واسطه اینکه با لباس اورجینال در ورزشگاه حضور پیدا نمی‌کنند، مورد شماتت قرار می‌گیرند اما چه‌کسی حاضر است برای خرید لباسی هزینه کند که تنها در یک بازی مورد استفاده قرار خواهد گرفت؟ مدت‌های مدیدی بود که  فروش پیراهن‌های تقلبی در میدان منیریه، یکی از راه‌های مهم درآمدزایی را از سرخابی‌ها دریغ می‌کرد اما حالا که هم استقلال و هم پرسپولیس نمایندگی رسمی فروش لباس دارند، چه تمهیدی برای مجاب‌کردن هوادارها برای خرید چندصدهزارتومانی پیراهن اورجینال اندیشیده شده است؟ رخت سرخابی‌ها نه تنها جذاب و گیرا نیست، بلکه مدام تغییر می‌کند و همین تغییر دائمی موجب می‌شود تقریبا هیچ هواداری به سراغ این لباس‌ها نرود. این باشگاه‌ها در لیگ لباس‌های اول و دوم خاص خود را دارند، در آسیا با لباس‌های متفاوتی به میدان می‌روند و در دربی نیز، یک پیراهن دیگر می‌پوشند. این روند به تدریج آن‌ها را به تیم‌هایی مجهول‌الهویه تبدیل می‌کند. سرخابی‌ها هر روز کری تازه‌ای را در مورد ستاره‌های روی لوگو پشت‌سر می‌گذارند اما ظاهرا برای‌شان مهم نیست که این لوگو، روی چه لباسی جای می گیرد.