یک روز شاد کودکانه درکاخ‌موزه گلستان
نامه سر به مهر شاه قجری به بچه‌های تهرونی
بچه‌ها و والدینشان یکی یکی از راه می‌رسند و با استقبال مسئولان برگزار‌کننده تور «میریم به شمس‌العماره» که از کاخ گلستان و مؤسسه باستان‌شناسی دانشگاه تهران هستند، روبه‌رو می‌شوند. اما نه سردی هوا و نه قطرات باران نمی‌تواند مهمانان کوچولوی کاخ گلستان را از تماشای «تختگاه قاجارها» منصرف کند. . نخستین جایی که بچه‌ها از آن بازدید می‌کنند «خلوت کریمخانی» است. حضور بچه‌ها با ورود تعدادی گردشگر خارجی همزمان شده است. سؤالات پی در پی کوچولوها درباره کریمخان و اینکه او چه کسی بوده، راهنماها را متعجب کرده است. به نظرمی رسد والدین برخی بچه‌ها از استادان باستان‌شناسی و راهنمایان تورهای گردشگری هستند و فرزندان آنها به واسطه شغل پدر و مادر، اطلاعات خوبی درباره تاریخ دارند. بازدید از عمارت شمس‌العماره همراه با تصنیف‌های زنده‌یاد «مرتضی احمدی» شور و نشاط خاصی به بچه‌ها و والدینشان می‌دهد.
بازدید از عکاسخانه مبارکه همایونی و قرائت‌نامه ناصرالدین شاه خطاب به بچه‌ها در مورد حال‌وهوای آن روزگار کاخ گلستان موجب جذابیت بیشتر تور می‌شود. تصاویری از نخستین عکس‌های ثبت شده از ناصرالدین شاه و زندگی مردم در سرسرای عکاسخانه، گردشگران کوچولو را به سال‌های دور می‌برد و راهنمایان با حوصله و به زبان شعر از حکایت‌های مرتبط می‌گویند. جذاب‌ترین بخش برنامه این است که بچه‌ها باید آنچه از این بازدید یاد گرفته‌اند در قالب نمایش برای والدینشان اجرا کنند. عده‌ای نقش «انیس‌الدوله» همسر شاه قاجار را بازی می‌کنند و برخی دیگر با سبیل‌های از بناگوش در رفته، نقش ناصرالدین شاه را. برنامه شاد و مفرحی که صدای خنده را در فضای کاخ طنین‌انداز می‌کند. برنامه به پایان می‌رسد و بچه‌ها با کوله‌باری از خاطره، کاخ گلستان را ترک می‌کنند. «مهسا وهابی» مسئول پروژه تور گردشگری در گفت‌وگو با همشهری محله می‌گوید: «با برگزاری چنین تورهایی تلاش می‌کنیم، بچه‌ها با آداب، رسوم و بخشی از تاریخ گذشته به زبان شعر، موسیقی و نمایش آشنا شوند.» به گفته «دینا امام مشرفی» از دیگر برگزار‌کنندگان تور «میریم شمس العماره» که خود دانشجوی باستان‌شناسی دانشگاه تهران است، قرار نیست بچه‌ها در تورهای برگزار شده، باستان‌شناس شوند یا کار فوق‌العاده‌ای انجام دهند. او می‌گوید: «هدف این است که بچه‌ها خاطره‌ای خوب از این تور داشته باشند و توجه آنها در آینده به اهمیت تاریخ و مراقبت از آثار تاریخی جلب شود. امروز به اندازه کافی در کشور باستان‌شناس داریم. آنچه کمبود آن احساس می‌شود ایجاد حس عمومی برای مراقبت از ابنیه و آثار تاریخی و محوطه‌های باستان‌شناسی است. امیدواریم بچه‌ها در سن کم با اهمیت پاسداشت تاریخ آشنا شوند و در آینده به باستان‌شناسان برای حفظ تاریخ و محوطه‌های باستانی که در معرض تخریب هستند کمک کنند.»
