ترانه‌هامو پس بده

حسین عصاران 

عارف قزوینی، سال‌های انتهایی عمر خود را در تبعیدی خودخواسته، در همدان و با تنگدستی می‌گذراند؛ زندگی در 2اتاق در طبقه دوم یک خانه روستایی بیرون از شهر همدان، از قرار ماهی 7-6تومان که همان را هم دوستانش پرداخت می‌کردند. همزمان با این انزوای سخت «شاعر ملی»، مؤسسه‌ها‌ی «پلی‌فون» و «گرامافون» در تهران به کار ضبط 6تصنیف از آثار او با صدای قمرالملوک وزیری، عنایت‌الله‌خان، ایران خانم و... مشغول بودند. گریه عارفِ دلشکسته از این تجاوز به حقوق مادی و معنوی‌اش را می‌توان سرآغازی بر تمام دلشکستگی‌ها و دلفشردگی‌های خالقان عرصه «ترانه» در طول قرنِ پیش‌روی آن لحظات عارف دانست که از هنر آفرینش خود سهمی درخور نبردند، با محدودیت زیستند و شاهد مغموم بهره‌کشی مؤسسات انتشاراتی و خواننده‌های آثارشان باقی ماندند.
پیشنهاد کتاب: کتاب «چرخ بی‌آیین» (درباره ابوالقاسم عارف قزوینی)، نویسنده: فرهود صفرزاده- نشر فنجان - ۱۳۹۴