عبدالعلی دستغیب، مترجم فلسفه و منتقد ادبی می‌گوید: «حافظ سه اساس دارد که هر سه اساس را از شاعران دیگر به عاریت گرفته است؛ عرفانش را از سنایی گرفته، خوشباشی‌گری‌اش را از خیام نیشابوری و سخندانی، سخن‌سنجی و ظرافت زبانی را از شیخ اجل، سعدی علیه‌الرحمه گرفته است. اگر این سه اساس را از شعر حافظ بگیریم، دیگر او هیچ‌چیز ندارد.»