همین‌ که به یکی از روستاهای کرمان پا می‌گذاریم و از جلوی در نیمه باز خانه‌ها رد می‌شویم، نواهای آهنگینی می‌شنویم. انگار یکی چند کلمه می‌گوید و دیگری کوتاه‌تر پاسخ می‌دهد: «دوال سرمه‌ای پنج پو/ قهوه‌ای اولش یکی بقیه‌اش بید مشکی/ قهوه جا خواه، یشک قهوه‌ای/ قهوه‌ای جاخواه یشکی اول بقیه دوغی/ نو افتاده بندازیم یش سفید شش چین/...» نقشه‌خوانی آهنگین زنان روستاهای کرمان با وجود اینکه برای هر تازه‌واردی ناآشناست، اما همان صدای خوش قالی‌بافی‌است؛ قالی کرمان، همان که با اصالت و کیفیت در فرهنگ فارسی هم جا خوش کرده و پا خورده‌تر شدنش کنایه از مرغوب‌تر شدنش است.