گاهی نوشتن سخت می‌شود؛ آن زمانی که سنگینی درد و رنج مردم بیشتر از گذشته به سینه‌ات فشار می‌آورد و هر قدمی که با آنها در محله‌شان برمی‌داری، چشمان پرگلایه بیشتری می‌بینی که حتی نه برای حل مشکلی، برای شنیده‌شدنشان نیز، گوش شنوایی نداشته‌اند. می‌گویند 40سال است که هیچ‌کس به محله ما نیامده که اینطور پای درددل ما بنشیند.