در تهران قدیم دواتگری هنری بود که طالب و خواهان بسیار داشت؛ شغلی که نخست به ساختن جوهردان و ظروفی که در آنها مرکب نوشتاری نگه می‌داشتند منحصر بود؛ اما با گذشت روزگار، نام آن باقی ماند درحالی‌که خود شغل، پوست انداخت و دواتگران سماورساز شدند و کم‌کم سینی و آفتابه‌لگن فلزی ساختند.