البته اینکه نوشته‌ایم محمدحسین شهریار و رهی معیری، روزی از روزهای سال1344 در تهران به هم برخورده‌اند، حقیقت ندارد! نه اینکه این روایتی که خواهیم آورد دروغین باشد، نه! ماجرا از این قرار است که شهریار، عنصر محذوف این روایت است، هر چند یک طرف ماجراست. چطور؟ عرض می‌کنم.

می‌گفت بهترین کار در یک روز گرم‌ماه ژوئیه این است که آدم از صبح تا شب برود روی یک تکه چمن وسط بوته زار دراز بکشد، زنبورها لابه‌لای گل‌ها با وِزوِزشان برای آدم لالایی بگویند، چکاوک‌ها بالای سر آدم آواز بخوانند، آسمان آبی و بی‌ابر باشد و خورشید هم مدام بتابد.

این دنیایی که ما توشیم به درد کار نمی‌خوره، قبل از من و تو همه‌‌چیزش اختراع شده. اما دنیای قصه تو یه جوریه که خودت باید خلقش کنی.