بی‌بازگشت اما ادامه‌دار
سرمایه در سینمای ایران در چرخه طبیعی بازنمی‌گردد اما سرمایه‌گذاری ادامه دارد
مسعود میر ـ روزنامه‌نگار
هشتمین ماه سال98 هم برای رفتن بی‌قرار شد و در این روزهای سرما و بدخبری، نبض سینما آرام می‌زند. چند روزی است که فروش سینماها به‌دلیل شرایط خاص جامعه افت کرده است و تماشاگران حوصله سینما رفتن ندارند. از سوی دیگر وضعیت فروش فیلم‌ها به جز این روزهای خاص هم نشان از شرایط وخیم سینما دارد. پرفروش‌ترین فیلم امسال از پرفروش‌ترین فیلم سال گذشته 10میلیاردتومان کمتر فروخته و جالب اینکه افزایش قیمت بلیت در سال98 موضوع غیرقابل‌انکاری است. از سوی دیگر بسیاری از فیلم‌هایی که پیش‌بینی می‌شد فروش قابل‌اعتنایی داشته باشند با شکست‌های سنگین یا خفیف گود رقابت را ترک کردند و سینما سال سختی را سپری می‌کند. نکته اما موضوع زندگی زیرپوستی سینما در این اوضاع وخیم چرخه اقتصادی تولید و نمایش است. یک مثال خیلی ساده می‌تواند بسیاری از نکات را شفاف کند. یک تهیه‌کننده خصوصی و یک تهیه‌کننده دولتی در حالی امسال هم تولید چند فیلم را در دستور کارشان قرار دادند که محصولات سال گذشته‌شان در گیشه با واکنش بسیار معمولی تماشاگران مواجه شده‌است. در واقع سرمایه‌ای که هزینه تولید در سینما شده بدون بازگشت مانده و جالب اینکه این سرمایه امسال هم دوباره برای تولید شارژ و هزینه شده‌است. این اتفاق در چرخه اقتصادی صنعت سینما مفهومی جز پولشویی یا زدو‌بندهای سیاسی اقتصادی ندارد وگرنه پرواضح است که هر صاحب سرمایه‌ای که برای تولید محصولی پول خرج کند درصورت شکست دیگر سراغ تکرار همان تجربه نمی‌رود.
سینمای ایران این روزها اما ظاهرا چرخه جدیدی در تولید و اقتصاد را کشف کرده‌است؛ چرخه‌ای که می‌توان در آن برای ساخت انبوهی فیلم، سرمایه پیدا کرد و این سرمایه را بدون هیچ نگاهی به آینده برای بازگشتش، به نام سینما هدر داد. تعداد بسیار زیاد فیلم‌های در حال تولید در سینما از یک سو، انبوه فیلم‌های شکست‌خورده در گیشه از سوی دیگر و دست آخر فهرست بلند‌بالای فیلم‌هایی که حتی فرصتی برای نمایش هم نمی‌یابند نشان می‌دهد که قاعدتا تولید در سینمای ایران باید به‌طور منطقی کاهش یابد اما شواهد نشان از این کاهش ندارد.
