رسول بهروشروزنامه‌نگار
مهدی تاج در یک برنامه زنده تلویزیونی در تشریح حمایت‌هایش از کارلوس کی‌روش جمله عجیبی به زبان آورده است؛ «دفاع از کی‌روش، دفاع‌مقدس است.» از او پیش‌تر هم یک جمله بسیار غریب و جنجالی نقل شد که حتی روی خروجی سایت فدراسیون فوتبال هم رفت؛ آنجا که تاج در جمع برخی پیشکسوتان فوتبال ایران با بزرگ‌نمایی عملکرد تیم ملی در جام‌جهانی به نقل از وزیر ارتباطات گفته بود «پس از پایان بازی ایران و مراکش درصد نشاط اجتماعی به‌وجود آمده از آزادسازی خرمشهر و صعود ایران به جام‌جهانی98 فرانسه هم بیشتر بود». مطابق انتظار، این نقل قول بازتاب‌های منفی بسیار زیادی داشت و نهایتا از سوی آذری‌جهرمی تکذیب شد.
شاید اگر تاج یک مرد مو‌سپید‌کرده نبود که از قضا سابقه جانبازی هم دارد، می‌شد این قبیل اظهارات خام و نپخته او را ناشی از کم‌تجربگی، جوزدگی و بی‌اطلاعی محض قلمداد کرد، اما چطور ممکن است مدیری با این سن و سال و این همه سابقه، هنوز نداند که لفظ «دفاع‌مقدس» را به همین راحتی نباید برای توجیه هر رفتاری خرج کند؟ شاید هدف اصلی تاج این است که با این قبیل اغراق‌ها مدیران بالادستی را برای دریافت ارز دولتی تحت‌فشار بگذارد، اما مسلما هزینه تفکرات او نباید از گنجینه ارزشمندترین مفاهیم مردم ایران‌زمین پرداخت شود. با کارلوس کی‌روش، اینکه کیست و چه می‌کند و اینکه چقدر موفق بوده کاری نداریم، اما «دفاع‌مقدس» آن است که پیکر بی‌جان غواص‌های نگهبان وطن را سال‌ها بعد از کوچ مظلومانه‌شان با دست بسته به این خاک برمی‌گردانند و خنجر به قلب یک سرزمین می‌زنند. دفاع‌مقدس آن است که وجب‌به‌وجب مملکت به بهای از‌جان‌گذشتگی جمعی از شیداترین مردان این مرز پابرجا باقی مانده؛ همان‌ها که هنوز تیر و ترکش یا موج انفجار ذره‌ذره وجودشان را زجر می‌دهد؛ هرچند هیچ‌کدام این آلام به اندازه غم «فراموش شدن» دردناک نیست. دفاع‌مقدس اینهاست، نه دفاع از یک مربی فوتبال که درست یا غلط، به‌حق یا ناحق روزی 120میلیون تومان دستمزد می‌گیرد و حالا دوستان دارند فشار می‌آورند که همان را هم با ارز دولتی مخصوص گوشت ، برنج و روغن دریافت کند!
خود آقای تاج بهتر از هر کس دیگری می‌داند که بازی ایران و مراکش با آن گل بادآورده جایی بین درام‌های برجسته فوتبال ایران ندارد و از نظر تولید نشاط اجتماعی، به گرد‌پای مسابقه ایران و استرالیا یا حتی ایران و آمریکا هم نمی‌رسد، اما باز مقایسه تمام اینها با حماسه ملی «آزادسازی خرمشهر» به‌شدت سرسری و سبکسرانه است. فوتبال، آخر‌آخرش یک بازی است که اگر مثلا ایران هزار گل هم به مراکش بزند و همه این گل‌ها را هم بازیکنان خودمان بزنند، باز نه‌تنها یک وجب از خاک آنها را به ما نمی‌دهند، بلکه حتی سفارت تعطیل‌شده ایران در رباط هم دوباره فعال نمی‌شود. آزادی خرمشهر اما «بازی» نبود؛ افسانه‌ای بود که رشادت و وطن‌پرستی بچه‌های این خاک بر آن لباس حقیقت پوشاند. کاش در استفاده از واژه‌ها خسیس باشیم و بین باقالی و برلیان فرق بگذاریم! به‌خصوص این روزها که نان مفت و دندان تیز اثرش را روی برخی آقازاده‌های گرامی گذاشته و مثلا پسر فلان مقام ارشد بانکی در کمال بی‌پروایی رو به دوربین به شهدای وطن توهین می‌کند و می‌گوید «جان متاعی‌ست که هر بی‌سروپایی دارد». شما دیگر به بهانه فوتبال، زخم بعدی را بر این کالبد نیمه‌جان نزنید آقای تاج! مردم برای بعضی از کلماتی که شما آسان به زبان می‌آورید، خون دل‌ها خورده‌اند.
برای این کلمات «جان» داده‌ایم رفیق!
در همینه زمینه :
