به رنگ رفاقت

فرهاد قائمیان ؛ بازیگر سینما و تلویزیون

آنچه در «غریب» برایم اتفاق افتاد، فراتر از یک همکاری و ثبت شخصیت یک قهرمان است. با محمدحسین لطیفی رفاقتی داریم طولانی، پر مهر و پر خاطره که فرصت همکاری‌های مشترک و متعددی را فراهم کرده است. وقتی به آنچه در این مسیر شکل گرفته نگاه می‌کنم، حالِ خوب است و صمیمیت. گویی فیلم‌ها و نقش‌ها بهانه‌ای می‌شوند تا دوباره کنار هم بنشینیم و از تجربه‌ای مشترک، خلق شخصیتی تازه و غرق شدن در قصه‌ای که اغلب تصویری از زندگی مردم، ادای دِینی به وطن و یا تلاشی برای سرگرم کردن مخاطب است- بی‌آنکه ادعایی داشته باشیم- صحبت کنیم.
محمدحسین لطیفی، هنرمندی بااحساس است و در کارنامه پر فراز و نشیبش مثل هر فیلمساز حرفه‌ای دیگری، می‌توان فیلم‌هایی را دوست داشت و بعضی را نپسندید. او برای من رفیقی است که با وجود سپید شدن موها و بالا رفتن تجربه و سابقه فیلمسازی، همچنان جوان و نوجوست و می‌کوشد تا راوی صادق و البته شیرینی باشد. سینما برای او، بدون حلاوت، شوخی، قهرمان و قصه، جذاب نیست. می‌توان گفت‌ برای من هم، سینما این وجوه روشن و سحرانگیز را دارد. هر دویمان به‌رؤیا می‌اندیشیم و باور داریم، سینما بدون رویا، بدون ساختن هدف و امید برای تماشاگرش، تهی است. «غریب» و نقش کوتاه شهید بزرگوار ایرج نصرت‌زاد هم از دل همین نگاه و سلیقه بیرون آمده است. آنچه بین شهید محمد بروجردی و شهید نصرت زاد، جاری است، برآمده از رفاقت در دل جنگ است. فیلم، این رفاقت مردانه و عزم قهرمانانه برای آزادی و سربلندی وطن و عشق به مردم را به خوبی نمایش می‌دهد. ندیدن ارزش‌های «غریب» بی‌مهری به این مضمون باارزش است. آنچه در فیلم ثبت شده و در ستایش رفاقت است، انعکاسی از حس و حالی است که بین من، محمدحسین لطیفی و حامد عنقا (تهیه‌کننده فیلم) جاری بود. فیلمی با مختصات «غریب» را بدون باور و عشق نمی‌شد ساخت. قصه قهرمانان را نمی‌شود بدون اعتقاد و همدلی با آنها روایت کرد.
«غریب» ثمره نوعی پرهیزگاری است. زمانی که مشغول بازی در این پروژه بودم، در فیلم دیگری بازی نکردم و خودم را وقف این شخصیت کرده و با او زندگی کردم؛ خودم را موظف می‌دانستم از شهید نصرت زاد، دور نشوم تا فیلمبرداری تمام شود. گمان می‌کنم زندگی قهرمانانه و انتخاب جسورانه او، تلاش او برای حفظ سنندج، ارزش این را دارد که فیلمی درباره این شهید بزرگوار ساخته شود. از رفاقت نوشتم و فکر می‌کنم هیچ فیلم خوبی بدون رفاقت ساخته نمی‌شود؛ «غریب» درباره رفاقت است و با رفاقت ساخته شده است.