امیدم به فضل توست

دعای روز چهاردهم
خدایا مؤاخذه نکن مرا در این روز به لغزش‌ها و درگذر از من در آن از خطاها و بیهودگی‌ها و قرار مده مرا در آن نشانه تیر بلاها و آفات‌ ای عزت‌دهنده مسلمانان.
اگر بنا باشد که خداوند به عدل رفتار کند و از بندگان، به عدل، حساب بکشد و کرم و عفوی در کار نباشد، اوضاع، بسی وخیم است؛ چراکه ما، لغزشکاریم و اهل گناه. آنچه مایه امیدواری است، «فضل» خداست و اینکه، خداوند، مهربان و بخشنده و بخشاینده است، جواد و کریم است. وگرنه باید همه را عذاب کند؛ عذابی سخت.
خداوند، توبه‌پذیر و خطاپوش است، عذر را قبول می‌کند و تقاضای بخشش را می‌پذیرد. خداوند، اهل «عفو» و آمرزنده و مهربان است. بندگانش را دوست می‌دارد و به هدایتشان علاقه‌مند است. اگر بیامرزد، چیزی از او کم نمی‌شود و اگر معذرت‌خواهی را بپذیرد، بر ما منت نهاده است.
گرچه بلا، برای دوستان است، ولی گاهی ظرفیت انسان کم است و جاهلانه ناسپاسی می‌کند. بلا، برای امتحان و آزمایش است، اما شاید نتوانیم در پنجه این گرفتاری‌های آزمایشی، صاف و سالم و پیروز، از امتحان به درآییم.
اما ظرفیت‌ها کم است. همه، نمی‌توانند از آفات و بلیات، تحلیل داشته باشند و در مقابل شداید «صبور» نیست. استاد جواد محدثی