سقوط یک امپراتوری

موپای، گلزن برایتون که از روی بی‌احتیاطی باعث مصدومیت شدید برند لنو، دروازه‌بان آلمانی آرسنال بود در پایان بازی پس از گل ثانیه‌های آخر و درگیری پس از بازی با گندوزی و بازیکنان حریف حرف خوبی زد: «بازیکنان آرسنال باید با تحقیر شدن کنار بیایند. آنها چیزی که لیاقتش را داشتند به‌دست آوردند.» واقعیت همین است؛ توپچی‌ها توپ‌شان پنچر شده. دیگر نه‌تنها خبری از سهمیه‌های تضمین‌شده لیگ قهرمانان نیست، بلکه سهمیه لیگ اروپا هم از دسترس دور مانده و رتبه فعلا 2رقمی شده است. از زمانی که فرگوسن کبیر از منچستریونایتد رفت، شیاطین سرخ به اجنه‌های ترسویی تبدیل شده‌اند که از مواجهه با دیگران می‌ترسند. برای آرسنال هم بعد از آرسن ونگر کبیر چنین سرنوشتی تکرار شد. هواداران آرسنال در چند سال آخر با تابلوی #Wenger_out به ورزشگاه می‌رفتند و او را که موفق شده بود 20سال پیاپی آرسنال را به لیگ قهرمانان ببرد، مستحق اخراج می‌دانستند. ونگر رفت و اعتبار هم از آرسنال رفت اما آه او در امارات ماند. بعدها در کتاب‌های درسی تاریخ از دلایل سقوط منچستر و آرسنال به این شکل یاد خواهد شد؛ «رفتن فرگوسن (ونگر)، فساد دربار و حمله گواردیولا و کلوپ»! در منچستر و لندن از رانندگان تاکسی درباره وضع این 2تیم بپرسی، از دوران باشکوه گذشته حرف می‌زنند و با اشاره به سرمربیان فعلی منچستر و آرسنال می‌گویند: «اینها رفتنی‌اند!»
از فرگوسن به سولشر رسیدند و از ونگر به آرتتا. از پاتریک ویرا رسیدیم به گندوزی. واقعا داریم به کجا می‌رویم؟ بازیکن اسپانیایی سابق آرسنال تنها با سابقه دستیاری گواردیولا وارث تاج و تخت آرسن کبیر شد. با او آرسنال حتی از دوره موقت لیونبرگ هم بدتر شده. آرسنال با اونای امه‌ری در این فصل یک برد و 2 تساوی و 3باخت در بازی‌های خارج خانه داشت و آرتتا 5تساوی و 2 باخت بدون برد. عملکرد لیونبرگ با یک برد و 2 تساوی و صفر شکست از بقیه سرمربیان این فصل بهتر بوده اما آخرین باری که آرسنال یک تیم بزرگ را شکست داد در ذهن کسی نمانده است؛ 196روز است در خارج ورزشگاه امارات هیچ بردی به‌دست نیامده و حدود 2هزار روز و 26مسابقه (10تساوی و 16باخت) است که آرسنال در خارج از خانه مقابل بیگ سیکس برنده نشده است. آرتتا در مسابقه‌ای که اسما خارج از خانه اما بدون تماشاگر بود هم باخت.